Al eerder
schreef ik over de moeilijkheden om als therapeut zelf in therapie te gaan.
Maar sinds ik weer werk ben ik niet alleen een therapeut in therapie, maar ook
een cliënt die therapie geeft. Toen ik net begon was ik heel bang dat ik het
niet zou kunnen door mijn eigen problemen, dat de problemen van mijn cliënten
te dicht bij zouden komen en ik ze daardoor niet kon helpen. Het is niet zo dat
er, als ik werk, een stand-by knop op de depressie zit.
Hoewel mijn
cliënten over het algemeen een stuk jonger zijn dan ik (tot ca. 18 jaar),
hebben zij regelmatig problemen die raken aan mijn eigen problemen, nu of uit
mijn jeugd. Zo komen bij mij kinderen die gepest worden of werden en die daar
heel veel verdriet en pijn van hebben. Of er komt een jongere met een depressie
die qua uiting lijkt op hoe ik depressie ervaar. Dan kan het zomaar zo zijn dat
ik mij geraakt voel door wat zij meemaken en dat er een soort verwarring bij
mij ontstaat wat nu mijn probleem is en wat nu hun probleem is. Mijn
cliënten hebben er niks aan als ik hun ga behandelen voor de problemen die ik
ervaar, integendeel, dat kan zeer schadelijk zijn! Daarom is het belangrijk dat
ik veel reflecteer op mijn eigen handelen, het liefst met een collega. Dat kan
mij helpen het onderscheid te maken tussen hun en mijn problemen. Dan kan ik de
cliënt goed te blijven zien, niet al te gekleurd door mijn eigen achtergrond.
Hierbij vind
ik het wel eens lastig dat mijn collega’s niet op de hoogte zijn van mijn depressie.
Ik kan niet met hun delen dat ik de uitspraken van cliënt A zo herken en maar
moeilijk kan relativeren, omdat ik het ook zo voel. Ik durf geen steun te
vragen als cliënt B vertelt over wat hij meegemaakt heeft en dat oude pijn bij
mij triggert. Daardoor voel ik me wel eens eenzaam in mijn werk. Natuurlijk
zijn er overwegingen, waaronder deze, om het wel aan mijn collega’s te vertellen,
maar daar ben ik nog niet aan toe.
Ook cliënt
zijn heeft gelukkig ook voordelen. Ik kan soms ook heel goed begrijpen wat zij
meemaken, want ik heb vergelijkbare dingen meegemaakt. Ik weet hoe het is om
aan de andere kant van de tafel te zitten, afhankelijk te zijn van een
therapeut en mijn hele hebben en houwen bloot te leggen. Ik weet hoe het is om onbewust,
vanuit angst, te manipuleren en te ontwijken, waardoor het werkelijke probleem
een beetje bedekt blijft. Ik heb ervaren hoe het is om door de hel te gaan. En
daardoor kan ik niet alleen begrip hebben, maar ook een beetje begrijpen. Het
helpt mij om door de façade heen te prikken naar de diepere laag.
Als ik goed in
het vizier houd wat van mij is en wat van een ander, geloof ik dat mijn
ervaring als cliënt mij een betere therapeut maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten