Ik kan niet huilen

Ik ben een vat vol verdriet. Na het lang onderdrukt te hebben ben ik alle narigheid nu stukje bij beetje bloot aan het leggen. Alle pijn en verdriet van toen en nu onderzoek ik, bekijk ik, bevoel en besnuffel ik. Ik probeer het toe te laten en te voelen, maar huilen kan ik niet. 

Ik voel me soms zo vol dat er niks meer bij past. Als ik dan niet kan huilen staar ik lusteloos voor me uit en kan ik me niet motiveren om ook maar iets te doen. Lijdzaam zit ik te wachten tot her voorbij gaat, de scherpe randjes er weer afgaan en ik weer verder kan. De ene keer duurt dat vijf minuten, de andere keer houdt het dagen aan en sleep ik me er doorheen. Voor de kinderen moet ik tenslotte op de been blijven en doorgaan. 

Ik zou zo graag willen dat ik wat makkelijker kan huilen. Ik weet dat huilen niks oplost, maar het kan wel enorm opluchten. En als ik dan kan huilen kan ik mezelf troosten, of kan iemand anders mij troosten. Dan kan de pijn een plekje krijgen en hoeft die zich niet meer op de meest onmogelijke momenten aan mij op te dringen. Dan hoef ik me niet meer in het nu verloren te voelen in een situatie van vroeger, getriggerd door oud zeer. Dan is de angst van vroeger niet meer van vandaag.

Soms rolt er een eenzame traan over mijn wang. Eén of twee, dan is het op. Ik realiseer me dat ik huil en dan kan het niet meer. Ik weet niet waarom dat is. Ik vind huilen niet slecht, zwak of zielig, ik heb er geen (bewust) negatief oordeel over. Desalniettemin vind ik het lastig. Ik vraag me ook wel eens af of mijn medicatie er een rol in speelt, dat die er voor zorgt dat ik minder makkelijk huil. Ik weet het niet en eigenlijk maakt het niet uit, ik kan het nu toch niet veranderen. Huilen is voor mij gewoon moeilijk.

Er druk op leggen helpt niet, willen huilen net zomin. Daarom zoek ik naar andere manieren om mijn emoties te uiten. Het schrijven van mijn blog is een belangrijke manier van uiting geven aan mijn gevoelens en ze tegelijkertijd op een rijtje zetten. Ook dansen is een fijne uitingsvorm, met als grote voordeel dat ik het denken wat meer op de achtergrond kan zetten. Voorlopig concentreer ik me maar op deze dingen en laat ik het huilen een beetje los. Het komt vanzelf, of niet. Ook dat is oké.