zondag 22 november 2020

Een hoogfunctionerend depressionist

Mijn depressie tors ik al jaren met mij mee. Ik ben heel erg goed in depressief zijn, zeg ik weleens gekscherend. De bittere realiteit is dat ik waarschijnlijk behept ben met een genetische kwetsbaarheid. Tja, de ene is heel goed in hardlopen, de ander dus in depressief zijn. Of niet zo goed in gelukkig zijn, het is maar net hoe je het bekijkt.

Gelukkig ben ik dan wel weer een hoogfunctionerend depressionist. Ik heb weliswaar enkele jaren ziek thuis gezeten, maar ik ben alweer een tijdje aan het werk. Ik durf te zeggen dat ik redelijk stabiel ben. Ik doe alles wat de maatschappij van mij verwacht, ik zorg voor mijn kinderen, ik werk, onderhoud mijn sociale contacten. Kortom, ik functioneer als mens. Zo op het oog is er niks aan de hand, toch? 

Maar naast die functionerende kant, die ook zeker écht is, staat een donkere, zware ik. Een ik die mijn gedachten steeds de negatieve kant op stuurt, die mij altijd aan mijzelf doet twijfelen. De donkere kant is een soort stroop, waardoor ik mijzelf moeilijk 'aan' kan zetten en niet tot dingen kom. Het is ook een getinte bril, waardoor ik de wereld lelijker zie dan hij in werkelijkheid is. En die donkere kant doet nog veel meer dan ik in woorden uit kan drukken. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat het dagelijks leven voor mij niet vanzelf gaat. Ik moet voor alle stappen vechten om ze te kunnen zetten. 

Het verschil tussen de succesvolle kant en de donkere kant is soms lastig te verdragen. Ze zijn allebei ik, maar door het grote verschil lastig te verenigen. Want hoe kan ik functioneren als ik me zo slecht voel en hoe kan ik me zo voelen als ik zo goed functioneer? Ik ben geneigd om verstoppertje te gaan spelen. Als de functionerende ik voorop staat, verstop ik me voor de zware kant, doe ik alsof die niet bestaat. En als de zware ik aanwezig is, kan ik me niet voorstellen dat de functionerende kant nog bestaat. 

Dus nu ga ik een zoektocht aan. Waar zit dat plekje waar beide ikken elkaar kunnen ontmoeten? Hoe kunnen deze beide kanten zich verhouden tot elkaar, respect hebben voor elkaar en elkaar de ruimte laten? Het antwoord heb ik nog niet, maar ik ga de zoektocht aan. 

1 opmerking:

  1. Ik wilde even tegen je zeggen, dat ik de manier hoe je het verwoord erg bijzonder en mooi vind.
    Ik ben zelf ook moeder en zit middenin mijn depressie, het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
    Bedankt voor je verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen