Ze worden ouder

Mijn kinderen worden ouder. Ze zitten inmiddels allebei in de middenbouw van de basisschool, kunnen lezen en begrijpen steeds meer van de wereld. Ze hebben juffen en meesters, vriendjes en vriendinnetjes en gaan naar hun eigen hobby's en sporten. Ze ontwikkelen een eigen, unieke smaak in muziek en kleding. Hun wereld wordt groter en mijn invloed wordt kleiner. Doordat hun wereld groter wordt, zien ze ook meer hoe het er in andere gezinnen aan toe gaat. Dat sommige kinderen meer mogen en andere kinderen minder en dat alle mama's en papa's anders zijn.

Het begint ze op te vallen dat ik, in tegenstelling tot veel andere mama's, in de middag regelmatig in bed kruip. Dat vinden ze nu eigenlijk ook wel een beetje vreemd en onhandig. Ze willen het liefst de hele dag elke seconde mijn aandacht, dus als ik in bed lig is dat niet gezellig. En waarom ben ik zo moe dat ik 's middags moet slapen en andere mama's niet? Ik weet niet of er nog meer zaken zijn die ze opvallen. Overdag gaan slapen is natuurlijk duidelijk ander gedrag dan wat de gemiddelde volwassene doet. Maar wat voor 'ander' gedrag vertoon ik nog meer. Zien de kinderen dat ook? 

Als ik er over nadenk vermoed ik dat de kinderen verdere gedragingen niet bewust meemaken. Ik ben, net als iedereen, een optelsom van heel veel verschillende eigenschappen. Tussen al die verschillende eigenschappen zitten ook de depressieve kenmerken. Maar deze staan (in ieder geval op dit moment) niet dusdanig op de voorgrond dat ze zomaar te onderscheiden zijn. 

Dit leidt mij weer tot de vraag wat nu het juiste moment is om de kinderen (iets) te vertellen over 'mijn' depressie. Tot nu toe is mijn conclusie altijd geweest dat de tijd nog niet rijp was. Ze zijn nog te jong, kunnen het nog niet begrijpen, ik wil ze niet belasten met mijn problemen, redenen genoeg. Inmiddels zijn ze dus een stukje ouder, maar nog steeds wel erg jong. Het zijn heel empathische kinderen die graag voor anderen willen zorgen. Ik wil niet dat de rollen gaan omdraaien, dat de kinderen de behoefte voelen, zich genoodzaakt voelen om voor mij te zorgen. Anderzijds zal hun gevoeligheid er ook toe leiden dat ze toch wel door hebben dat er iets niet klopt, maar doordat ik ze niks vertel begrijpen ze het niet. Hierdoor kan juist verwarring ontstaan.

Ik weet niet wat wijsheid is, ik kom er niet uit. Ik wil het beste voor mijn kinderen, maar er is niet één goed antwoord in dit verhaal. Wie weet komen de kinderen eerdaags wel met vragen en is dat een goede aanleiding om iets meer te vertellen. Voor nu parkeer ik het nog maar even.