Veiligheid

In therapieland is het woord 'veiligheid' een veel gebezigd woord. Je moet je veilig voelen bij je therapeut om te kunnen vertellen wat je denkt en voelt. Maar wat is veilig voelen nou precies? Wanneer voel je je veilig en wanneer niet en hoe weet je dat dan? 

Ik heb er zelf veel mee gestoeid en het is nog regelmatig onderwerp van gesprek in therapie. Voor mij heeft veiligheid in therapie veel te maken met vertrouwen. Ik voel mij veilig als ik erop durf te vertrouwen dat mijn therapeut mij serieus neemt, mij niet uitlacht. Ik wil weten dat ik niet weggestuurd word als ik een keer iets verkeerd zeg, dat ik er mag zijn met al mijn gewoonten, goede en slechte.

Ook authenticiteit is voor mij heel belangrijk. Ik wil er vanuit kunnen gaan dat mijn therapeut eerlijk en open is tegen mij en dat ze geen verborgen agenda heeft. Dit is een lastig punt, want hoe kom ik er achter of dit écht zo is? Tenslotte kan iedereen wel zeggen dat 'ie eerlijk is, maar dat maakt het nog niet waar. 

Vertrouwen en veiligheid moet groeien, het is er niet van de ene op de andere dag. Voor mij kost(te) dat groeien van vertrouwen veel energie. In het verleden is mijn vertrouwen vaak beschaamd, en dan in het bijzonder door hulpverlening die er niet voor mij kon of wilde zijn. Dus elke therapeut staat voor mij sowieso één - nul achter.

Wat mij heeft geholpen is dat mijn therapeut heel consistent is geweest. Over het algemeen zegt ze wat ze doet en doet ze wat ze zegt. Ik kan haar niet betrappen op tegenstrijdigheden in wat ze zegt. Ook mag ik boos op haar zijn, dwars zijn en eigenwijs doen, ik mag nog steeads terugkomen.

Maar dat betekent nog niet dat ik haar dus vertrouw. Want mijn verleden zit me dwars. Ik ben geneigd achter elk gebaar, elke gezichtsuitdrukking, elk woord iets te zoeken. Als iets op meerdere manieren te interpreteren is, kies ik snel de meest negatieve mogelijkheid. Communicatie is helaas nooit eenduidig, dus er ontstaat met enige regelmaat een kleiner of groter misverstand. In het begin durfde ik daar niks over te zeggen en liep ik tijden rond met een ongemakkelijk, angstig gevoel. Na een tijdje zakte dat wel weer, maar echt de diepte ingaan lukte vaak niet. Nu, na een aantal járen, kan ik er met haar over praten als iets in mijn hoofd een eigen leven gaat leiden. Dat betekent niet dat de angst weg is, maar ik kan het beter hanteren. Misverstanden zullen er altijd blijven, en hoewel die misverstanden veel spanning oproepen geeft het me ook een kans. Het geeft me de kans om te oefenen met meer vertrouwen, me veiliger te leren voelen.

Doordat het steeds beter lukt om erop te vertrouwen dat het goed is, kan ik steeds verder de diepte in binnen de therapie. En uiteindelijk zal ik er wel komen...