Al vanaf mijn jongste jeugd pas ik niet in de groep. Op school niet, op sporten niet, altijd voelde ik me een buitenstaander. Net als alle mensen had ik de behoefte om ergens bij te horen, maar ik hoorde voor mijn gevoel nergens bij. Ik deed mijn uiterste best om erbij te horen, maar het lukte niet. Ik was eenzaam.
Als puber is het ontzettend belangrijk om ergens bij te horen. In die periode ontwikkel je je eigen identiteit en dat doe je onder andere door je te vereenzelvigen met een groep en je tegen andere groepen en je ouders af te zetten. Ik kwam in die periode met een groepje outcasts in een vriendinnenclubje. Leuke, aardige meiden en we hoorden er allemaal niet echt bij. En ook dat clubje viel uit elkaar en weer hoorde ik nergens bij.
Ergens heb ik altijd het vertrouwen gehad dat het nog wel goed zou komen. Dat volwassenen 'volwassen' zouden zijn en ook de mensen die anders dan gemiddeld zijn accepteren. Inmiddels kan ik concluderen dat dat niet zo is.
Ik weet niet waarom ik anders ben. Is het mijn houding, mijn uitstraling, mijn directheid, mijn slimheid? Zijn het alle copingstrategieën die ik opgedaan heb door de jaren? Het is waarschijnlijk het hele pakketje.
Ik ben anders
dan de meesten
Zij zijn anders
Dan ik
Ik pas er niet tussen
Hoor er niet bij
En
Ben alleen
Na jaren proberen
Geef ik op
En zoek ik anderen
Die anders zijn
Dan zijn we samen anders
Ik geef het op. Ik ga niet meer proberen om er bij te horen. In ieder geval niet meer bij het 'gemiddelde', bij de 'normalen'. Over de jaren heb ik om mij heen een groepje fijne mensen gevonden die mij kunnen waarderen voor wie ik ben, inclusief mijn 'anders-zijn'. Ik ga me op die fantastische, lieve mensen focussen en de rest... dat is de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten