De depressieve moeder

Ik heb een depressie. En ik ben moeder. En dat maakt mij een depressieve moeder. Na de geboorte van mijn eerste kind duikelde ik in een depressie, waar ik ongeveer, maar niet echt heel goed, uitkwam. Tijdens de zwangerschap van mijn tweede kind gleed ik langzaam weer dat gat in en na de geboorte was het goed mis. Inmiddels zijn we twee jaar verder en gaat het een stuk beter met me. Maar goed is nog niet het juiste woord. Ik klim op, val weer en klim weer op. Soms weer ik niet meer hoe ik op moet staan, maar uiteindelijk lukt het wel weer. Ik heb een lieve groep mensen om mij heen die mij door dik en dun steunen, ouders die heel veel voor me doen. Ik heb een fantastische man die, ondanks alle moeilijkheden, nog steeds heel veel van mij houdt. En ik heb mijn twee kinderen, de zonnetjes in mijn leven. Als ik hun zie, weet ik weer waar ik het voor doe, waar ik zo hard voor aan het werk ben. Als ik met ze bezig ben kan ik even in het moment opgaan en alle ellende vergeten. Als mijn oudste zegt dat hij van me houdt, tot de maan en niet meer terug... dan voel ik dat ik mens ben. 
De afgelopen twee jaar was ik voornamelijk patiënt. Ik had het zwaar en was niet in staat om normaal zelfstandig te functioneren. Ik had heel veel hulp nodig om mijn dagen enigszins goed door te komen, mijn motto was:’Aan elke dag komt een eind’. Helaas komt er na elke dag ook weer een nieuwe dag, dacht ik er vaak achteraan, maar dat hield ik dan maar voor me.
Maar al die tijd was ik méér dan alleen patiënt. Ik was ook moeder. Het beetje energie dat ik had op een dag, gingen naar moederen. De verzorgtaken, maar ook even met ze spelen, zingen, vasthouden en knuffelen, gaven me moed en energie om weer door te gaan. De rol van moeder voegde een hele belangrijke extra dimensie aan mijn leven toe, ik betekende wat voor een ander.
Ik heb altijd getracht mijn depressieve kant zo veel mogelijk bij de kinderen weg te houden. Ik wil ze niet belasten met mijn misère, dat rust zo zwaar op een kind, die voelen zich al gauw verantwoordelijk voor je. Dat is moeilijk en ik weet zeker dat ze er iets van mee hebben gekregen. Maar ik durf ook te zeggen dat ze er waarschijnlijk niks aan zullen overhouden. Het zijn twee heerlijke vrolijke, ondeugende, eigenwijze kinderen. En voor hun ben ik geen patiënt, voor hun ben ik gewoon mámma, en daar ben ik trots op!