Nooit meer zal ik worden zoals ik was. De oude Maaike, die
van voor de depressies, van voor de instorting, zal nooit meer terug komen. Soms
zie ik wel weer eens glimpjes van de oude Maaike terug. De ene keer dingen die
ik aan mezelf waardeer, de andere keer dingen die ik liever anders zou zien.
Maar door alles wat er gebeurd is in de afgelopen jaren ben ik veranderd, een
ander mens geworden.
Soms ben ik daar verdrietig over en ik wil ik haar weer
terug. Ik mis de soms iets te impulsieve Maaike, de Maaike die overal voor te
porren was, die graag veel deed en het altijd druk had. Ik mis de Maaike die
grapjes maakte en dan zelf het hardste lachte en die op iedereen afstapte.
Wie ik was, word ik niet meer. En dat is oké. Niemand is nu
dezelfde als die hij twee jaar geleden was, voor niemand staat de tijd stil.
Iedereen wordt gevormd door wat er om hem heen gebeurd, door wat hij meemaakt.
Aan mij nu de keus hoe ik me laat vormen door wat ík heb meegemaakt. Word ik
een cynische vrouw, altijd boos en verdrietig die denkt dat de hele wereld
tegen me is, of word ik een vrouw die een berg levenskennis heeft opgedaan,
zichzelf beter heeft leren kennen en zich comfortabel voelt bij zichzelf? De
keus is aan mij.
En ik kies ervoor om niet meer de oude, onzekere,
schreeuwerige Maaike te worden, maar om iemand te worden die in evenwicht is,
die zichzelf en haar grenzen kent én ze accepteert. En terwijl ik aan het werk
ben hou ik dat als doel voor ogen en zie de reis ernaartoe als een basis voor
de gewenste uitkomst. En wie weet brengt die reis me uiteindelijk op een heel
ander punt dan ik nu voor me zie… dat is dan ook helemaal prima, als ik mezelf
er maar in herken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten