Kindjes

Ik heb twee prachtige kindjes. Een jongen en een meisje, een koningskoppel. Wat wil een mens nog meer?! Nou, eigenlijk had ik nog wel een derde kindje gewild… en waarschijnlijk gaat dat niet meer gebeuren. Want ik durf het, na twee postnatale depressies, niet meer aan. De eerste keer heb ik er 9 maanden mee gevochten en nu, de tweede keer, ben ik alweer ruim twee jaar onderweg. Wat zal de komst van een derde kindje brengen? 

Niemand die het weet, niemand die het me kan vertellen. De kans op herhaling is groot, zo’n zestig procent. Misschien is dat nog wel meer als je al twee postnatale depressies hebt gehad, ik heb geen idee. Aan de andere kant heb ik nu wel een goede behandeling en ga ik er echt helemaal doorheen, dus misschien komt er wel helemaal geen derde depressie bij een derde kindje. Wie zal het zeggen? Maar het gewoon uitproberen vind ik wel een groot risico, want wat nou als het nog erger wordt dan de eerste twee keer? Dan beland ik in een inrichting! 

Ik heb al twee prachtige kinderen, moet ik dan dat risico nemen omdat ik per sé een derde kindje wil?! En wil ik dat wel echt? Of wil ik dat derde kindje, omdat ik het gevoel heb dat het niet meer kan en mag, niet voor mij is weggelegd? Er is natuurlijk niets zo aantrekkelijk als iets dat niet mag. Het lukt me niet om mijn motieven zuiver te krijgen en volgens mij gaat dat ook helemaal niet. Er spelen zó veel factoren een rol. Maar het voelt niet als een keuze, míjn keuze.

Dus nu probeer ik het idee van een derde kindje los te laten. Met enige regelmaat word ik er toch mee geconfronteerd, dat is onvermijdelijk als je jonge kinderen hebt en vriendinnen hebt met jonge kinderen. Soms voel ik me er oké over en soms maakt het me erg verdrietig. En dat mag er allemaal zijn, maar makkelijk is anders.