Ik zit gevangen.

Ik zit gevangen. Er staan geen tralies voor mijn raam, mijn deur is niet op slot, maar ik zit gevangen. Ik zit gevangen in de gevangenis die ik voor mezelf gecreëerd heb, de gevangenis in mijn hoofd. 

Het is vreemd hoe je jezelf kunt gijzelen met je ideeën, terwijl je heel goed weet dat wat je denkt niet klopt. Ik kan over het algemeen heel goed de vreemde knopen en kronkels in mijn gedachten aanwijzen. Maar helaas blijft het over het algemeen bij aanwijzen. Ik zie wat er niet klopt, kan een alternatief bedenken, maar mezelf geloven is een ander verhaal. Vaak draag ik weer een hele sloot argumenten aan waarom de knoop tóch wel klopt.

Soms lijkt het wel of ik ergens diep van binnen liever ongelukkig ben. En dat ene, diep van binnen, saboteert mijn herstelproces keer op keer. Want wat nou als ik beter ben? Dan moet ik alles weer kunnen, alles weer doen en vooral alles weer goed doen. Op dit moment accepteer ik minder dan 100% een beetje van mijzelf, omdat ik ‘ziek’ ben. Maar als ik beter ben ligt mijn eigen lat hoger dan ooit. Ik heb wel wat in te halen van de afgelopen jaren thuiszitten en dat idee is aardig intimiderend. Want ik weet nu al dat ik nooit aan mijn eigen eisen kan voldoen en daardoor in mijn eigen ogen altijd zal falen.

En dat is een mooie manier om jezelf te gijzelen, te verlammen. Ik kan niet beter worden zolang ik niet van mezelf kan accepteren dat mensen, dus ook ík, nu eenmaal regelmatig aan het klunzen zijn. Je maakt fouten en je maakt ze weer goed, zo gaat dat. En dat is oké. Of dat zou het in ieder geval moeten zijn. En door dit op te schrijven, wordt het voor mij weer een stukje mee oké om fouten te maken. Elke keer een stapje, en hoe klein ze ook zijn, elk stapje is er één.