Ik ben zelf hulpverlener. Ik ben afgestudeerd creatief
therapeut en heb daarnaast een coachingsopleiding gedaan. Hoewel ik niet heel
veel gewerkt heb in therapeutische één-op-één setting met volwassenen weet ik
er aardig wat vanaf. En dan kom je als hulpverlener zelf in therapie…
Aan de ene kant wil ik als professional aangesproken worden,
maar aan de andere kant heb ik problemen waarvan ik graag wil dat hulpverleners
er rekening mee houden. Daarmee plaats ik mezelf en de hulpverlener voor een
flinke uitdaging. Het is voor degene tegenover me namelijk heel makkelijk om te
vergeten dat ik een cliënt ben. Ik kan heel goed praten, makkelijk mijn
gevoelens verwoorden, zolang het allemaal maar niet te diep gaat. En onbewust
doe ik alles om te zorgen dat het niet te diep gaat, want dan steekt de angst
de kop op en vlucht ik weg in mijzelf. Ik weet wat er van me verwacht wordt en herken veel interventies. Een hulpverlener die daar niet op
bedacht is zal algauw de indruk hebben dat het heel goed met me gaat en dat de
problemen langzaam oplossen. Dat is ook wat ik graag zou willen en ik heb de
neiging daarin mee te bewegen. Het is onvoorstelbaar hoe goed ik mezelf voor de
gek kan houden! Vaak leggen ze dan ook dingen uit die ik allang weet, dus dan
zijn ze onder de indruk. Maar ja, weten en toepassen zijn twee totaal
verschillende dingen! En het einde van het liedje is dan dat ik na een korte
behandeling weer op straat sta en vervolgens nog met precies dezelfde problemen
zit. Ik negeer ze alleen, tot dat op een gegeven moment niet meer gaat. En dan
begint het weer van voren af aan.
Ik heb nu gelukkig hulpverlening om me heen die daar wel
doorheen weet te prikken. Die, als ik zeg dat het goed gaat, aan mijn toon en
houding kunnen aflezen of dat écht zo is, of dat ik vooral wil dat het zo is.
Die me, als het te spannend wordt, er met veel geduld bij weten te houden en
zachtjes blijven prikkelen, zodat er fundamenteel iets veranderd. Maar die mij
óók aanspreken op mijn kennis als professional en daarmee erkennen dat ik meer
ben dan alleen Maaike de cliënt. Daardoor zit ik nu eindelijk in die (weliswaar
niet zo steile) leercurve en lukt het mij om gecommitteerd te blijven aan de
therapie. Dus uiteindelijk kan het toch, een hulpverlener in therapie…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten