Pesten

Zoals ik wel al eerder beschreef werd ik vroeger gepest. Op de basis- en middelbare school was ik heel erg alleen. Zo’n ervaring gun ik niemand, en zeker mijn eigen kinderen niet.

Mijn zoon is ruim 5 jaar oud en gaat dus ook al meer dan een jaar naar school. Ik vind het heel erg spannend en ook wel moeilijk dat hij naar school gaat, gezien alle negatieve ervaringen die ik zelf heb gehad. Ik wil hem graag beschermen. Ik wil hem niet belasten met mijn angst, maar het kan niet anders of hij merkt het aan me. Dus hoe zorg ik ervoor dat het mijn rugzak blijft en niet de zijne wordt?

Ten eerste weet hij natuurlijk niks over mijn pestverleden, daar is hij nog veel te jong voor. Misschien dat ik het hem ooit nog wel eens vertel, maar sowieso niet voor hij lang en breed volwassen is en zijn eigen leven leidt. Of misschien is er wel eerder een aanleiding, maar goed, voorlopig niet in ieder geval. En ik probeer in therapie mijn eigen pestverleden een plaats te geven, zodat het mijn doen en laten zo min mogelijk beïnvloedt.

Ten tweede probeer ik hem te begeleiden in sociale contacten. Hij mag zelf zijn vriendjes kiezen, maar we praten er wel over, zodat hij nadenkt over met wie hij speelt en wie niet en waarom dan. Soms komt hij weleens thuis met verhalen over kinderen die niet leuk tegen hem deden. Dat ervaar ik wel als een flinke uitdaging. Hierin een open houding hebben en niet meteen in mijn angsten schieten vraagt zo veel van me! Dus ik hou het bij open vragen die zo min mogelijk sturend zijn, en probeer met hem mee te leven, maar niet mee te lijden.

Ik wil zó graag voorkomen dat hij hetzelfde moet doormaken als ik heb doorgemaakt, maar ik heb er zo weinig invloed op… ik kan er alleen maar voor hem zijn, naar hem luisteren en wapenen met de juiste tools om zich goed te voelen over zichzelf, ongeacht hoe anderen over hem denken. Dus dat doe ik maar en hoop er het beste van. En misschien is wel de sleutel tot rust dat ik op mijn zoon kan vertrouwen. Hij kan het wel. En anders ben ik er om hem op te vangen.