Wantrouwen

Ik heb een fundamenteel wantrouwen in andere mensen, dacht ik altijd. Mensen zijn niet te vertrouwen, vroeg of laat laten ze je allemaal in de steek. Recent kwam ik tot een ander inzicht. Mensen zijn niet goed, mensen zijn niet slecht, mensen zijn gewoon mensen. Het fundamentele wantrouwen dat ik heb is niet een wantrouwen in andere mensen, het is een fundamenteel wantrouwen in mezelf. 

Diep in mij ben ik ervan overtuigd dat ik de liefde, aandacht, genegenheid van de mensen om mij heen niet waard ben. Ik ben ervan overtuigd dat ze er vroeg of laat achter zullen komen dat ik helemaal geen leuk mens ben en dat ze maar beter de banden kunnen verbreken. Het is het ‘door-de-mand-val-syndroom’ dat iedereen wel eens heeft, alleen heb ik het tot een kunst verheven. 

Dit wantrouwen heeft een effect op alle relaties die ik heb. Van mijn relaties met mijn familie, vriendinnen tot aan de groenteboer op de markt. Ik heb een filter in mijn hoofd waar alles wat er gezegd wordt doorheen moet. Dat filter checkt of er iets in het gedrag, de houding of de boodschap zit die ik van de ander krijg, wat aanduidt dat ze me zat zijn. Want als dat zo is, kan ik proberen er iets aan te doen, of me op zijn minst voorbereiden op het eind. Anderzijds moet ook al mijn gedrag door een filter; zeg ik het wel goed, is het niet kwetsend, pakt de ander het goed op… Altijd op scherp staan en desondanks fouten maken. Dat is eindeloos vermoeiend.

Bij de mensen die echt dicht bij me staan kan ik mijn filters wel wat meer loslaten. En dat is eng, want dan gooi ik er soms domme dingen uit. Maar ik probeer te vertrouwen. Op mezelf, dat ik wel oké ben, en op de ander, dat die verder kijkt dan een enkele domme opmerking en de Maaike erachter ziet. De Maaike die het goed bedoeld, maar in haar enthousiasme soms een beetje kort door de bocht is. 

En tja, ik heb een clubje mensen om mij heen die inmiddels al een lange tijd met me meelopen, dus misschien, heel misschien, is een beetje vertrouwen in hun én mezelf helemaal zo gek nog niet.