De schaamte voorbij

Ik vraag me wel eens af of ik ooit de schaamte voorbij zal komen. De schaamte voor het monster in mijn hoofd die er voor zorgt dat ik niet meer normaal kan functioneren. Want ik schaam me ervoor, ik voel het elke dag. 

Ik schaam me voor alle negatieve gedachten, ik schaam me dat ik niet kan werken, ik schaam me dat ik niet sneller herstel, ik schaam me dat mijn kinderen naar de opvang gaan als ik thuis ben, ik schaam me. Regelmatig wens ik dat ik een duidelijke fysiek te meten ziekte had. Bij voorkeur ééntje die op te lossen is met pillen of iets anders simpels. Of misschien wel niet op te lossen is, maar die overduidelijk is als mensen me zien, waar ik niks over uit hoef te leggen. 

Ik wilde dat ik niet het gevoel had dat het mijn eigen schuld is dat ik nog niet beter ben, dat ik harder zou moeten werken, beter mijn best zou moeten doen. Ik zou willen dat ik niet elke keer als ik constateer dat het beter gaat weer direct een terugval heb en me daar weer voor schamen.

Ik weet dat ik niet enige ben die kampt met een depressie. Ik weet dat er wereldwijd miljoenen mensen dagelijks dezelfde strijd voeren als ik. Ik weet dat bijna 1 op de 5 Nederlanders een depressie heeft of heeft gehad. En desondanks schaam ik me voor míjn depressie, voor mijn situatie.

Ik zou willen dat ik deze blog kon schrijven onder mijn volledige naam, met foto erbij, zonder me te schamen en zonder angst dat dit negatief zal uitwerken op een eventuele toekomstige carrière. Wie weet komt dat ooit. Maar nu? Nu nog niet… ik ben nog niet mijn schaamte voorbij.