Verantwoordelijkheid

Ik heb twee kinderen, twee hele lieve kinderen van 3 en 5 jaar. Daarmee ben ik een grote verantwoordelijkheid aangegaan ten opzichte van het leven. Ik heb twee kinderen op de wereld gezet en ik zal er voor ze moeten zijn, ik wíl er voor ze zijn. Ze hebben maar één moeder en dat ben ik. 

En die verantwoordelijkheid voel ik, bij elke keuze die ik maak. Bij elke keuze die ik maak bekijk ik welke invloed dat heeft op mij en dus ook op mijn kinderen, op korte én lange termijn. Soms moet je op korte termijn iets inleveren om op lange termijn iets te kunnen winnen. En daarbij moet ik dan mijn belangen afwegen tegen de belangen van de kinderen. Maar wat in mijn belang is, is over het algemeen ook in het belang van de kinderen. 

Bij werk is die afweging behoorlijk ingewikkeld. Op dit moment ben ik weer naar betaald werk aan het toewerken, maar om fijn betaald werk te krijgen, waarin ik mijn kwaliteiten kan benutten, moet ik eerst veel tijd investeren. Maar ik wil er ook zijn voor mijn kinderen: om ze op te vangen, met ze te spelen en moeder voor ze te zijn. Hierin is het telkens weer zoeken naar een balans.

Die balans zoeken is misschien nog wel lastiger in therapie. Ik heb in het verleden een aanbod voor opname afgeslagen, omdat ik dan niet meer bij mijn kinderen kon zijn. En dan kan je er over discussiëren of dat het beste is voor mij of mijn kinderen. Ik wil er voor ze zijn, maar rem ik daarmee mijn eigen proces en wat voor last krijgen ze daar dan weer van? Nu achteraf maakt dat niet meer uit, de keuze is gemaakt en je zult nooit meer weten welke keuze beter was geweest, maar bij elke keuze is het weer lastig.

Dus gaat aan elke keuze een lang proces vooraf van wikken en wegen en sparren met mensen om me heen. Want ik voel de verantwoordelijkheid voor deze twee prachtige kindjes, van wie ik eindeloos veel houd en die ik een zo goed mogelijke start in het leven wil geven.