Er is een feestje, de mensen kletsen met elkaar, ik zie ze
lachen. Ik volg een gesprek, vraag belangstellend hoe het met de ander gaat. Ik
vertel over mijn projecten, over waar ik mee bezig ben en hoe het met de
kinderen gaat. ‘Met mij gaat het goed hoor, stijgende lijn, ben alweer lekker
bezig.’ Op zo’n moment voel ik mij moederziel alleen. Want ondanks de stijgende
lijn, het betere functioneren is er nog zoveel dat níet goed gaat. Er zijn nog
zo veel dingen die ik moeilijk vind, maar waar ik niet over kan of durf te
praten. Ik voel me dan zo eenzaam…
Deze eenzaamheid veroorzaakt ik voor een deel zelf. Ik ben
degene die haar mond houdt en niet uitspreekt wat er nog méér in mij omgaat. Ik
wil niet altijd met hetzelfde, neerslachtige, dramatische verhaal aankomen. Ik
wil niet de zeur zijn met wie het nooit goed gaat. Daarmee snijd ik mezelf in
de vingers, want ik creëer een beeld van mezelf dat alles goed gaat, terwijl
het niet zo is.
Maar deels zijn het ook de omstandigheden. Een verjaardag of
feestje is niet de plek en het moment om al je ellende op tafel te leggen, hoe
oprecht de belangstelling ook is. Er wordt iets gevierd, een verjaardag,
jubileum of een grote prestatie. Het draait dan om het feestvarken en het
laatste waar die op zit te wachten is iemand die trieste verhalen gaat zitten
vertellen. Bovendien voel ik mij op verjaardagen ook zelden vrij om écht ergens
over te praten. Er zitten ook altijd mensen waarvan ik denk: ‘het gaat je niks
aan’.
Feestjes ben ik daardoor een beetje gaan mijden, het drukt
me zo met de neus op de feiten. Iedereen is blij, verteld over zijn prestaties
en ik… tja ik ben nog altijd ziek thuis op de bank. Maar misschien is dat beeld
wel helemaal niet zo reëel. Misschien zitten er op elk feestje nog wel meer
mensen in een vergelijkbare positie als ik, die niet durven te praten over hoe het
écht gaat. Misschien kan wat meer eerlijkheid en openheid wel opluchting
brengen, ik weet het niet. Maar het is het allicht waard om het te proberen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten