Nadat ik in december te horen kreeg dat ik het hele komende
jaar volledig afgekeurd zou zijn heb ik niks meer gehoord van het UWV. Het was
voor mij heel fijn om de druk van het UWV even niet meer te voelen. Dat gaf mij
ruimte om mij volledig op mijn herstelproces te concentreren. Het afgelopen
jaar hoefde ik me niet meer druk te maken over de continuïteit van mijn
uitkering, ik was zeker van mijn inkomsten.
Nu is die situatie veranderd, ík heb die situatie veranderd.
Ik merk dat ik steeds een beetje meer kan, mijn concentratie wordt wat beter,
de spanning wordt minder, maar bovenal wil ik weer heel graag aan het werk. Ik zie
en voel de ruimte om weer één en ander uit te proberen. Maarrrrr… daar komt het
UWV weer om de hoek kijken.
Omdat ik voor 100% afgekeurd ben, mag ik niks bijverdienen
zonder eerst herkeurd te worden. Maar ik wil, voor ik herkeurd word, heel graag
eerst uitproberen wat mijn mogelijkheden zijn. Want ik kan inschattingen maken,
maar weet niet zeker wat haalbaar is. Als ik (voor een deel) goedgekeurd word
en dan blijkt dat het allemaal niet lukt, heb ik niks meer om op terug te
vallen. Ik ben bang dat ik uiteindelijk in een soort spagaat beland waar ik
niet meer uitkom en die mij zo terug mijn depressie in duwt.
Maar goed, angst is een slechte raadgever schreef ik eerder
al. Dus ik heb het UWV gebeld en uitgelegd wat ik wil én wat mijn overwegingen
en angsten zijn. Binnenkort heb ik een afspraak met een werkcoach van het UWV.
Ik vind het reuzespannend, maar het voelt als een goede stap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten