Grenzen, wat zijn dat eigenlijk?

We hebben het allemaal veel en vaak over grenzen en die grenzen overschrijden. Ik krijg de laatste tijd meer en meer moeite met dit concept. Want wat zijn mijn grenzen en wanneer overschrijd ik ze? Ik vind dat enorm moeilijk te benoemen. Wat zijn grenzen überhaupt? Zelfs een grens van een land is niet helemaal duidelijk, want hoewel we een streep trekken over de kaart is die streep in het landschap nergens terug te vinden. 

Persoonlijke grenzen zijn een grijs gebied en verschillen van persoon tot persoon. En zelf bij één en dezelfde persoon verschilt een grens per situatie en per ‘tegenspeler’. Je ziet het momenteel heel duidelijk naar voren komen in alle verhalen rondom #MeToo. Hoewel er hele duidelijke verhalen van (machts)misbruik naar voren komen, zijn er evenzoveel zaken waarin de aangewezen dader op het moment zelf niet het idee had dat hij of zij over een grens ging. 

Afijn, je gaat een grens over of iemand anders overschrijdt je grens op het moment dat er iets gebeurt dat jij niet fijn vindt en een nare beleving bij je teweeg brengt. Dat kan zijn op intiem gebied maar ook op andere gebieden. Iemand kan te veel van je vragen op het gebied van werk, van mantelzorg, iemand kan je onheus bejegenen etc. Maar het probleem is dus: de grens is niet altijd even duidelijk. Ook mijn grenzen zijn niet keurig op hun plek blijvende streepjes. Soms zijn het niet eens streepjes, meer een soort grijsverloopjes. En tot overmaat van ramp verschilt het niet alleen van tijd tot tijd waar ze liggen, maar hangt het ook nog af van de persoon met wie ik samen ben. 

Doordat mijn grenzen zo kunnen verschillen, heb ik vaak niet door waar ze liggen en wanneer ik ze over ga. Mijn energiepeil is bijvoorbeeld vaak vrij laag, maar ik merk pas dat ik moe ben als ik al bijna instort. Ik voel me niet moe, maar als ik ga liggen ben ik onmiddellijk weg. Ook heb ik soms pas door dat de rek eruit is als ik onredelijk boos wordt en uit mijn slof schiet. Ik had dan al veel eerder een momentje rust moeten nemen.

Dit wetende ben ik constant op zoek naar signalen over hoe het met me gaat. Als ik bijvoorbeeld ’s nachts droom dat ik mijn ogen niet open kan krijgen is dat vaak een teken van dreigende oververmoeidheid. Wanneer ik veel met mijn kaken klem overdag ben ik gespannen, zo ook als ik last krijg van mijn nek en schouders. Veel interne kritiek hebben op mijzelf is ook een waarschuwingssignaal dat ik ruimte moet nemen om te ontspannen. Dit zijn er een paar, maar ik heb ze nog lang niet allemaal in beeld. Daarnaast is het ook een uitdaging om de signalen die ik wel in beeld heb scherp voor het netvlies te houden, want maar al te gemakkelijk ga ik er aan voorbij.

Dus grenzen, wat zijn dat eigenlijk? Samen gevat zijn dat streepjes bekeken door een veel te sterke bril die constant aan de wandel zijn en die je nooit vindt op de plek waar je ze denkt te vinden. Lekker handig 😊.