Afscheid nemen van een wenskind

Ik heb twee prachtige kinderen. Heerlijke, lieve en ondeugende kinderen, waar ik intens veel van houd. Ik ben dolblij met ze! Maar ik voel ook een klein leeg plekje in mij. Lang hadden mijn man en ik het idee dat we twee kinderen zouden krijgen en dat dan ons gezin compleet is. Toen ons eerste kind geboren werd dacht ik: ’ik wil er wel vier!’. En dat meende ik ook echt.

Na de geboorte van mijn oudste kreeg ik een (lichte) postnatale depressie. Ik had het zwaar, maar desondanks werkte ik nog gewoon en kon ik voor mijn kind en het huishouden zorgen. Het duurde heel lang voor ik überhaupt erkende dat ik een depressie had. Gelukkig trad er na negen maanden een spontaan herstel op, waardoor het al snel naar de achtergrond verdween. En voor zover ik er nog over nadacht weet ik het deels ook aan de omstandigheden waar ik in die periode inzat. 

Tijdens mijn tweede zwangerschap kwam de depressie echter terug. En ditmaal niet een lichte depressie, maar uiteindelijk een hele zware. Eén die zwaarder is geweest dan ik mijn ergste vijand zou toewensen. Eén die langer duurt dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Er is tussen mijn man en mij nooit duidelijk geweest of er meer dan twee kinderen zouden komen. Twee kindjes, dat was afgesproken en daarna zouden we het er over hebben. We hebben er over gesproken, meer dan eens. Kiezen voor een derde kindje, nu of later in de toekomst, is niet verstandig. We weten inmiddels dat een zwangerschap een trigger is voor depressies bij mij. Niemand zegt dat het nog een keer zal gebeuren, maar de statistieken spreken niet in mijn voordeel. De angst om nog een keer zo diep het gat in te duiken is groot, want wie weet of het dan niet nog een stapje erger gaat zijn dan deze keer? 

Hoewel ik helemaal achter deze keus sta, doet het zeer. Misschien waren we sowieso niet voor een derde kindje gegaan, ook als depressie geen rol had gespeeld, wie zal het zeggen? Maar nu voelt het of me deze keus is ontnomen. Ik voel verdriet om iets wat nooit meer zal gaan gebeuren, nooit meer trappelende beentjes in mijn buik, nooit meer een klein kindje aan de borst, nooit meer een ieniminiemensje zien opgroeien en karakter zien krijgen. 

Ik heb het idee langzaam losgelaten, de kinderwagen draagt nu een ander kindje, de kleertjes houden een ander warm en dat voelt oké. Maar dat kleine plekje in mijn hart blijft leeg… daar, waar mijn verloren wenskindje zit.