De grote façade

Eerder schreef ik al eens over de vraag: hoe gaat het met je? Ik vind het een lastige vraag, maar desondanks doe ik mijn best om naar waarheid te antwoorden. Ik probeer oprecht te zijn over hoe het met me gaat, in ieder geval tegen de mensen die belangrijk voor me zijn. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb niet altijd zin om over mijn gemoedstoestand te praten. Het is niet fijn om weer te moeten vertellen dat het toch wel heel erg vaak een strijd is om de dag door te komen, of dat je wel vooruit gaat, maar dat de stapjes heel erg klein zijn. Het voelt toch al gauw of ik weer zit te zeuren. Dus soms houd ik ook gewoon de schone schijn op. 

Dat doe ik niet door te liegen, want aan liegen heb ik echt een ongelooflijke hekel. Wat ik wel vaak doe is om de vraag heen praten. Ik geef niet echt een antwoord, maar ga gewoon over iets anders praten. De kinderen zijn een dankbaar subject daarvoor, over hun is altijd wel iets te vertellen! Of ik vertel over iets specifieks waar ik op dat moment mee bezig ben, zonder op het grotere plaatje in te gaan. Tot slot helpt het ook altijd om naar de ander te vragen, want als ik de ander op de praatstoel parkeer hoef ik zelf niks meer te zeggen. 

Soms werkt het om de façade op te houden. En dan bedoel ik niet dat mensen erin trappen, want dan klinkt het alsof ik anderen een loer wil draaien, wat absoluut niet mijn intentie is. Ik bedoel dat ik, door een beetje schone schijn te spelen, me ook wat meer schone schijn kan vóelen. Ik kan daardoor soms mijn eigen negatieve gedachtenpatroon doorbreken en tijdelijk weer meer als een ‘normaal’ mens denken. Dat biedt mij dan weer een kleine succeservaring die de dag een glansje geeft. 

Dus die façade, die doe ik niet voor de ander, of om iets geheim te houden. Met de façade bescherm ik mezelf als ik de oprechte belangstelling van de ander niet aankan en help ik mezelf te herinneren hoe het is om een beetje onbezorgder door het leven te gaan. Dus mocht je het idee hebben dat ik een grote façade ophoud… laat me dan maar, kennelijk heb ik het nodig… Het is niet omdat jij het niet mág weten, maar omdat ik het (even) niet wíl weten. Vraag het gerust een andere keer nog een keer…