Ik werd gepest, heel erg gepest. Ik hoorde er niet bij en
wílde er op een gegeven moment ook niet meer bij horen. Dat aparte meisje zijn
werd mijn identiteit. Er was maar één reden waardoor ik vol kon houden, door
kon gaan. Ik wist het zeker: als ik volwassen word, wordt alles anders.
Volwassenen gaan normaal met elkaar om, pesten niet en sluiten niemand buiten. Als
kind kon ik goed met volwassenen omgaan, dus als ik zelf volwassen ben komt
alles goed.
Niets was minder waar. Dit is grootste desillusie van mijn
leven: volwassenen zijn gewoon grote kinderen. Oké, dat is niet helemaal waar,
volwassenen zijn op sommige gebieden nog erger dan kinderen. Onder volwassenen
wordt nog altijd veel gepest, alleen het gebeurt veel subtieler, veel slinkser
dan onder kinderen. De subtiliteit waarmee er gepest wordt doet je eraan
twijfelen of het er echt is, of dat het misschien wel aan jou ligt.
Dit besef kwam toen ik een jaar of twintig was. Ik was intens
teleurgesteld. De gedachte dat ik nog op school zat en het werkende leven vast
anders zou zijn troostte mij en hield mij op de been. Inmiddels ben ik nog een
illusie armer: ook op werkplekken, in teams en op sportclubs wordt gepest. Het
is hopeloos optimistisch om te denken dat volwassenen allemaal harmonieus en
vriendelijk met elkaar omgaan. Op alle plekken waar meerdere mensen bij elkaar
komen, zoals het werk, een sportclub en het schoolplein ontstaat er
groepsdynamiek. Er moet een pikorde bepaald worden, iedereen neemt een rol aan
en er ontstaan groepjes.
Het is zo en zal altijd zo blijven. Nu is het voor mij de
uitdaging om hier mijn eigen weg in te vinden. Wat kan ik doen om mij in eerste
plaats goed te voelen in de groep? Als ik mij goed voel kan ik ontspannen en is
de kans dat ik een prettige plek verwerf een stuk groter. De basis daarvoor is zelfvertrouwen.
Als ik niet meer mijn best hoef te doen om leuk gevonden te worden, omdat ik me
gewoon al oké voel met mezelf, is het voor anderen ook makkelijker om mij te
waarderen. En niet iedereen hoeft me aardig te vinden, ik vind ten slotte ook
niet iedereen aardig.
Volwassenheid is een illusie, daar ben ik nu wel achter. De
enige manier om daarmee te dealen is het te accepteren. Voordeel eraan is dat
we ook altijd een beetje kind blijven, en dat heeft ook zijn positieve kanten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten