Een beetje bi?

Een beetje bi ben ik altijd al wel geweest, bisexueel om precies te zijn. Ik ben weliswaar getrouwd met een man, maar het had ook zomaar een vrouw kunnen zijn. Al vanaf mijn puberteit heb ik zowel interesse in jongens als in meisjes en daar ben ik helemaal content mee. Daar gaat het dus niet over nu. Waar ik het nu over heb is bipolariteit, oftewel manisch-depressiviteit. 

Achteraf bezien heb ik al heel lang last van een lichte depressiviteit zonder zware depressieve episodes te hebben gehad. Deze teneergeslagen periodes wisselden altijd af met periodes waarin ik mijzelf volstrekt voorbij liep, eerlijk gezegd deed ik dat vaker dan somber zijn. De afgelopen vier jaar heb ik ook een aantal van die ‘drukke’ periodes gehad, zij het dat de periodes maximaal twee weken duurden. 

Als ik in zo’n drukke fase zit ben ik slecht bereikbaar. Ik ben veel aan het woord en heb daarbij weinig oog voor mijn gesprekspartner. Dit leidt soms tot vervelende situaties, omdat ik hiermee over de grenzen van mijn gesprekspartner kan gaan en de ander zijn ei niet kwijt kan. Inslapen vind ik lastig en ik slaap ook korter, terwijl ik overdag mijn rust niet neem. Ik ben dan ook heel rusteloos, kan geen moment stilzitten en niks doen. Dit zijn een aantal kenmerken, maar er zijn er meer. Ik ervaar deze periodes overigens zelf niet als vervelend, ik krijg een hoop gedaan en heb zelf niet zo door dat ik niet meer aansluit bij mijn omgeving. 

Een echte manische episode is vele malen heftiger dan dit. Mensen krijgen bijvoorbeeld last van waanideeën en hun gedrag schaadt hunzelf of de mensen om hun heen. In een echte manie herken ik mezelf dus niet, maar je hebt ook nog een mildere variant van een manie, namelijk een hypomanie. Hierbij zijn er vergelijkbare symptomen aanwezig, maar niet in de mate waarin dit voorkomt bij een manie. Dat is dan toch wel weer heel herkenbaar.

Toen ik dit laatst helder kreeg vroeg ik me af of ik dan een ‘beetje bi’ ben. Ik weet het niet, ik ben geen psychiater en kan dus ook geen diagnose stellen. Mijn ‘drukke’ perioden zijn voor mij ook een manier van vluchten voor problemen en komen ook voort uit angst. Is het dan hypomanie of misschien meer een copingstrategie, een manier om met problemen om te gaan? In hoeverre kies ik er zelf voor of overkomt het me? Ik heb er niet direct een antwoord op.

Je kunt je afvragen hoe belangrijk dat antwoord is, want een label verandert niet wie ik ben. Wat het voor mijn gevoel wel verandert is het perspectief. Een depressie kan in mijn beleving iets eenmaligs zijn (hoewel dat het bij mij sowieso niet is) en een bipolaire stoornis heb je voor je leven. Over de waarheid hiervan kun je discussiëren, maar dit is in ieder geval hoe het voelt. Ook kan het uitmaken voor het soort medicatie dat ik slik, voor een bipolaire stoornis hebben andere pillen de voorkeur dan voor een depressie. 

Op dit moment wil ik het niet uitzoeken. Ik vind het te moeilijk, te eng. Ik weet niet of ik het antwoord wil weten, want als het klopt moet ik daarvoor weer een plekje in mijn hoofd vinden en daar is momenteel al zo weinig plek. Dus ooit komt het antwoord, maar voor nu blijft het nog even een vraag, een beetje bi, of nie?