Laat me (niet) alleen!

Ik wil met rust gelaten worden, maar ook aandacht
Ik wil in mijn eentje zitten, maar ook samen lachen
Ik huil pas als ik alleen ben, maar ik wil ook troost

Ik wil afstand, maar ook armen om me heen
Ik wil onzichtbaar zijn, maar ook gezien worden
Ik wil gehaat worden, maar ik wil nog veel meer dat je me liefhebt

Ik wil niks, maar ook alles
Ik wil veilig, maar ook vrijheid
Ik ben bang, maar ik wil leven…

Kwetsbaar

Wat hierboven staat is tegenstrijdig en toch is het precies wat ik voel. De angst voor leven ontneemt me vaak de lucht om mijn leven écht te leven. Ik vind het moeilijk om stil te staan bij wat er om me heen gebeurt en het te waarderen. Nog veel lastiger is het om warmte te zoeken bij de mensen om me heen en me te laten raken door hun verhalen, aandacht en zorg. Ik durf er niet op te vertrouwen dat ze het beste met me voor hebben en dat ze me niet in de steek zullen laten.

En soms, als ik er even niet bij stilsta en erover nadenk, leef ik gewoon, ben ik vrij en licht. Dan overkomt het leven me en kan ik oprecht genieten. Dan kan ik meedeinen met de beweging van het leven en haar zien voor wat ze is: licht en vluchtig, mooi en lelijk, vrij en verdrietig. Dan mag het er allemaal zijn. 

Tot ik me realiseer dat ik niet op mijn hoede ben en de angst het weer overneemt. Dan kruip ik weer terug in mijn veilige, maar ook eenzame bubbel. Vanaf die zijlijn kijk ik naar hoe de mensen om me heen zich bewegen, terwijl ik bevroren ben van angst en ernaar verlang om mee te doen. 

Laat me niet alleen in mijn bubbel. Nodig me uit, help me in beweging te komen en weer mee te doen. Maar geef me ook de ruimte om mijn eigen pad en tijd te kiezen. 

Laat me, maar niet alleen.