Deze vraag krijg ik regelmatig van mensen. Hoewel ik het een
lastige vraag vind, begrijp ik ‘m ook wel. Ik ben al heel lang ‘in therapie’ en
zit al die tijd ook bij dezelfde behandelaar. Ik kan me wel voorstellen dat
mensen zich afvragen wat ik na al die tijd allemaal nog te bespreken heb en of
ik er nog wel wat uithaal.
Mijn antwoord is altijd een heel stellig: Ja! Ik leer nog
heel veel in therapie, ik zou bijna zeggen dat ik de laatste twee jaar meer
leer dan daarvoor. Dit heeft verschillende redenen. Eén reden is dat ik toen ik
startte in een hele roerige tijd zat. Ik was zwanger en er veranderde veel in
mijn leven. Er waren zieke kinderen, problemen met werk en daarna met het UWV.
Ik zat zelf diep in mijn depressie en had daardoor heel weinig ruimte voor echt
behandeling, in eerste instantie was het vooral crisisbeheersing. Eerst moest
er enigszins rust komen in mijn situatie.
Daarnaast heb ik heel veel tijd nodig gehad om te leren
vertrouwen in mijn therapeut. Door mijn achtergrond en slechte ervaringen met
therapeuten was (en is) het vertrouwen in mijn huidige therapeut een hele
opgave. Je moet er maar vanuit gaan dat die ander het beste met je voor heeft
en dan je diepste gedachtenkronkels blootleggen. Dat kon ik niet zomaar, ik
moest eerst keer op keer ervaren dat ze me niet zou afwijzen. Onbewust heb ik
al het mogelijke geprobeerd om afgewezen te worden: Ik heb dwars gedaan, ben
boos geworden, heb vermeden en gezwegen. Het mocht allemaal. Ik mocht mezelf
zijn en het was nog steeds oké. Die acceptatie heeft op zichzelf al een helende
werking en daarnaast creëerde het het vertrouwen dat ik nodig heb om over mijn
grootste angsten en verdriet te praten.
Het vertrouwen blijft kwetsbaar, ik heb de neiging om de
woorden en lichaamshouding van mijn therapeut negatief te interpreteren, maar
ik ben nu in staat om het te herkennen en benoemen als ik onzeker word.
Daardoor kunnen we ermee aan de slag en de situatie stabiel houden.
Sinds een tijd kan ik daardoor in therapie gericht aan de
slag met bepaalde thema’s. Dit leidt ertoe dat ik nu stappen kan maken met het
onderzoeken en oplossen van de kernproblemen in plaats van in de periferie te
blijven steken.
Dus als ik teruggrijp op de eerste vraag: Leer je nog wat in
therapie? Dan kan ik zeggen: Ja! Meer dan ooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten