2008 was het jaar dat ik mijn eerste depressie meemaakte,
hoewel ik het toen niet als zodanig herkende. Ik ging net na de jaarwisseling
een maand vrijwilligerswerk doen in een ver buitenland. Ik ging samen met een
vriendin, op avontuur, de wijde wereld in.
Het avontuur bleek minder mooi dan ik me had voorgesteld.
Door verschillende omstandigheden konden mijn vriendin en ik niet echt goed op
elkaar aansluiten. Ook in de groep vrijwilligers vond ik weinig aansluiting, ik
voelde me erg eenzaam. Met één persoon had ik een leuk contact, maar omdat ik
heel angstig was dat ook te verliezen stelde ik me erg afhankelijk op. Dit leidde
tot verliefdheid van zijn kant en paniek van mijn kant. Ik was helemaal niet
verliefd op hem!
Na een maand keerde ik weer terug in mijn oude leven. Mijn
vriend (nu man) waar ik al mee samenwoonde kreeg een stevige dobber aan mij. Ik
was enorm in de war van alles wat er gebeurd was op reis. De eenzaamheid, de
onverwachte verliefdheid. Ik wilde ervan weg, maar tegelijkertijd kon ik het
niet loslaten. Echt contact maakte ik niet meer.
Ik moest afstuderen en besloot me daar op te gaan richten.
Maanden heb ik gezwoegd op mijn scriptie, in mijn eentje achter mijn bureau. Ik
voelde me alleen en niet in staat om verbinding te maken met de mensen om mij
heen. Het was alsof er een mist in mijn hoofd hing die maar niet wilde
oplossen.
Ik deed mijn ding en nog veel meer. Ik was druk met
vanalles, maar maakte met niemand echt contact. Als ik maar bezig bleef zou het
wel weer overgaan. En dat was ook zo. Tegen de tijd dat ik mijn scriptie
inleverde ging het weer wat beter. Ik had mezelf losgeweekt van de ervaringen
bij het vrijwilligerswerk door me vol op het leven hier te storten. En doordat
ik volledig werd meegevoerd door het leven had ik geen tijd meer om bij de
pakken neer te gaan zitten.
Het werkte zoals het nog vele jaren daarna zou werken.
Vallen, mezelf oprapen en vooral weer doorgaan. Tot het in 2014 niet meer werkte.
Ik viel en kon mezelf niet meer oppakken. De derde depressie nekte me.
Regelmatig komt de gedachte langs: wat als ik eerder hulp had gezocht? Het is
een irrelevante vraag, het verleden kan ik niet over doen. Desalniettemin
dringt ‘ie zich af en toe aan me op. Dan schud ik ‘m weer van me af. Het maakt
niet uit. Ik kan er niks meer aan doen. Het is zoals het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten