In de ggz worden steeds meer ervaringsdeskundigen ingezet.
Men is van mening dat het nuttig of zelfs noodzakelijk is om mensen die zelf ook
een psychiatrisch probleem hebben of hebben gehad in te zetten in de zorg. Dat
gebeurt op verschillende manieren: er zijn mensen die dat als vrijwilliger doen
en andere doen het op professionele basis, in dienst bij een zorginstelling.
Het uitgangspunt van ervaringswerkers is dat zij hun ervaring met hun psychische
uitdaging inzetten om mensen die midden in het proces van herstel zitten te
ondersteunen. Zij volgen daar een cursus of opleiding voor, uiteenlopend van
een training van twee dagen tot een HBO opleiding.
Persoonlijk heb ik er nog nooit mee te maken gehad, maar ik
kan me heel goed voorstellen dat het een verrijking is van de aangeboden zorg.
Het kan heel fijn zijn als je met iemand kan praten die niet alleen gelezen
heeft over jouw aandoening, maar het zelf heeft meegemaakt. Want hoe veel je
ook werkt met mensen met een bepaalde aandoening, echt begrijpen kun je het
niet. Iemand die het heeft meegemaakt heeft toch een ander begrip van de situatie.
Als je dan de statistieken bekijkt moet je constateren dat
één op de vijf Nederlanders een psychisch probleem heeft of heeft gehad. Theoretisch
gezien heeft dus ook één op de vijf hulpverleners psychische klachten (gehad). We
zijn dus een hoop mensen aan het opleiden tot ervaringsdeskundige, terwijl we
al een hoop deskundigen hebben met ervaring! Wat zou het mooi zijn als die mensen
óók hun ervaringen gekaderd kunnen en durven inzetten. Waarschijnlijk zetten ze
die voor een deel al in, maar vaak zonder dat de cliënt weet wat er gespeeld
heeft. En dat is zonde, want het kan een mooie verbinding scheppen tussen de
hulpverlener en een cliënt. Maar als hulpverlener toegeven aan je werkgever,
laat staan je cliënt, dat je een psychisch probleem had, dat is nog niet
gebruikelijk. Want wat zouden ze ervan denken? Zouden ze je nog wel serieus
nemen?
Ik vind het fijn om te weten dat mijn hulpverlener ook een
mens is. Ik hoef niet tot in detail te weten wat ze heeft meegemaakt, maar weten
dat ze het ook moeilijk heeft gehad is erg prettig. Het maakt voor mij de verhouding
wat gelijker en de problemen wat menselijker. Het kan iedereen overkomen, ook
iemand die er al heel veel van weet.
Ik wil dus graag pleiten voor openheid. Niet eindeloos, maar
wel graag een beetje. Want we zijn allemaal mensen, en ach ja, iedere gek z’n gebrek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten