Ik kan mezelf niet vergeven

Ieder mens maakt fouten in zijn of haar leven. Dagelijks maken we kleine foutjes, waar alleen jijzelf last van hebt, of die niet zo belangrijk zijn dat iemand anders er een punt van maakt. Foutjes die je direct kunt corrigeren en waar je vervolgens niet meer over nadenkt. Ook maken we grotere fouten die consequenties hebben voor onszelf, maar ook voor de mensen om ons heen. Deze fouten zijn moeilijker recht te zetten, het kost meer tijd en moeite en het kan relaties beschadigen. En dan zijn er nog de kapitale fouten die kunnen leiden tot een onherroepelijke breuk in een relatie.

De meeste mensen denken niet na over die kleine foutjes, halen hun schouders op en gaan door. De grotere fouten zijn vervelend, maar als het is afgehandeld is het klaar. Kapitale fouten kun je niet zo mee weg komen en kosten een tijd om te herstellen, maar na verloop van tijd verdwijnt het naar de achtergrond. Zo niet bij mij. Ik kan nog steeds stilstaan bij fouten die ik heel lang geleden heb gemaakt. Fouten die allang zijn rechtgezet en geen consequenties hebben gehad. Ik zal een voorbeeld noemen:

Ik was 18 en zat in een jeugdorkest. Ik zat achteraan in de blazerssectie en we hadden pauze gehad. Langzaam druppelde iedereen terug naar zijn plek, maar één fagottiste was veel te laat. Haar instrument stond op een plek waarbij zij twee keer langs mij en mijn instrument moest lopen, wat erg onhandig was. Daar besloot ik haar instrument aan te geven. Vervolgens viel een onderdeel van haar instrument eraf, want kennelijk had ik ‘m verkeerd vast. Ze ving het net op tijd en er was gelukkig geen schade, maar we waren beide erg geschrokken en zij was boos op mij. Ik verontschuldigde me half met daarbij de mededeling dat zij ook op tijd had moeten zijn.

Dit was een fout van mij, ik had niet zomaar iemands instrument moeten pakken. Gelukkig had het geen consequenties, want het instrument was niet beschadigd, ze kon gewoon weer spelen. Maar nog steeds voel ik, als ik er aan denk, de warmte in mijn nek opkruipen en mijn maag samenkrampen van schaamte. Ik vind het echt heel stom van mezelf. Mijzelf dit zo na blijven dragen heeft geen enkele zin. Ik kan er niks meer aan veranderen en het is al de helft van mijn leven geleden. Toch kan ik mezelf deze fout niet vergeven.

Dit is één fout, maar ik kan een half boek volschrijven met andere voorbeelden. Ze zitten niet allemaal constant voor in mijn gedachten, maar worden wel heel makkelijk getriggered, met een hoop negatieve zelfpraat tot gevolg. Dit helpt mij op geen enkele wijze, ik word er niet blijer of gelukkiger van en ik zal ook niet minder snel fouten maken. Ook de ander, in dit geval de fagottiste, heeft er niks aan dat ik mezelf nog steeds voor me kop sla.

Dus waarom doe ik het? Ik moet je helaas het antwoord verschuldigd blijven. Ik weet niet waarom ik blijf vasthouden aan dit soort situaties en daarmee mezelf naar beneden haal. Het wordt tijd om mezelf te realiseren dat iedereen fouten maakt en dat dat oké is. Ik moet mezelf gaan vergeven voor de fouten in het verleden en minder zwaar tillen aan de fouten van vandaag. Als deze niet meer zo zwaar op mijn schouders rusten kan ik misschien wat lichter door het leven gaan.