De pijn (ver)dragen

In de loop der jaren heb ik heel wat manieren ontwikkeld om verdriet en angst uit de weg te gaan. Eén die ik al vaker heb genoemd is zoveel dingen doen en ondernemen dat ik simpelweg geen tijd meer heb om na te denken of te voelen. Wat voor mij ook goed werkt is verdriet en angst bedekken met een flinke laag boosheid. Ik vind boos zijn op mezelf of een ander vele malen eenvoudiger dan verdrietig of bang zijn. En als er niks werkt is er altijd nog eten, dat enerzijds troost biedt, maar anderzijds ook frustratie. Alles om de pijn maar niet te hoeven voelen.

Nu moet ik gaan leren om de gevoelens toe te staan, te voelen en deze gevoelens te verdragen. Ik heb ze te lang weggestopt en het heeft me uiteindelijk vooral heel veel narigheid gebracht. Het heeft zich genesteld in mijn lijf met veel pijn en moeheid als gevolg. Het heeft zich ook gevestigd in mijn ziel, met heftige depressieve gedachten en gevoelens als resultaat. Ik moet echt gaan leren dat het oké is om verdrietig te zijn en dat de wereld dan niet vergaat. Dat het verdriet er mag zijn en dat het vanzelf weer ophoudt. Dat ik bang kan zijn zonder dat ik er totaal in doorsla.

Mezelf toestaan om deze emoties te hebben is misschien wel moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Ik heb zolang niks mogen voelen van mezelf, dat ik niet meer zo goed weet hoe het moet. Ik wilde altijd sterk zijn en durf daardoor niet meer kwetsbaar te zijn. Want wie kwetsbaar is, wordt gekwetst en dat doet pijn. Deze redenering is onzin, want iedereen is kwetsbaar, ook al doe of je het niet zo is. Sterker nog, als mensen denken dat je niet kwetsbaar bent zullen ze ook onvoorzichtiger met je omgaan. Tegelijkertijd is het zo spannend om aan mensen te laten zien waar ze je kunnen raken, ze echt te laten weten wat er in je omgaat en erop te vertrouwen dat ze er zorgvuldig mee om zullen gaan. Maar misschien moet ik ze eerst voor mezelf voelen en hoeven anderen daar nog niet in mee te delen. Stapje voor stapje.

Als ik die emoties toelaat zal er pijn zijn. Die pijn ervaren en verdragen is ook een uitdaging. Doordat ik zolang niet het mogen voelen van mezelf, heb ik allerlei maniertjes ontwikkeld om te voorkomen dat ik voel. Ik verval, vaak zonder dat ik het doorheb, in ontwijkend gedrag. Ik zal mezelf vaak moeten afvragen hoe ik me voel. En als ik dan constateer dat ik een emotie voel mag ik er bij stil staan en hoef ik het niet weg te redeneren. Ik wil huilen als ik verdrietig ben en troost zoeken. Ik wil veiligheid en bevestiging zoeken als ik bang ben in plaats van doen alsof ik niks voel. Ik wil mijn gevoelens dragen en verdragen, zodat het niet meer wortelt in mijn lichaam, maar langs komt als een passant.