Hun uitdaging en mijn uitdaging

In het dagelijks leven heb ik niet alleen te maken met mijn eigen uitdagingen. Mijn kinderen hebben ook hun eigen uitdagingen. Zowel mijn zoon als dochter zijn behoorlijk slim. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, maar zit hun ook geregeld in de weg. Ze leren op een andere manier en sluiten qua kennis en interesses niet altijd aan bij hun leeftijdsgenootjes. 

Hun uitdagingen liggen dicht tegen mijn problemen aan. Voor een deel had ik dezelfde problemen als kind, dat speelde me behoorlijk parten in de sociale contacten. Als ik hetzelfde zie bij mijn kinderen raakt het me dubbel. Het maakt oud zeer bij mij los, het herinnert me aan hoe eenzaam ik me gevoeld heb als kind. Ondertussen hebben zij een vergelijkbare pijn en dat breekt mijn moederhart. Ik wil niet dat mijn kinderen dezelfde weg voor zich hebben liggen als ik!

Ik wil mijn kinderen troosten en er voor ze zijn. Ik wil een luisterend oor zijn, een begripvolle moeder. Echter, de grens tussen begripvol zijn en je eigen pijn op je kinderen projecteren is klein. Het risico is levensgroot dat ik vanuit mijn eigen ervaringen en verdriet hun dingen in de mond of in het hart leg die er niet zijn. Ik ben bang om hun ervaringen en emoties te bagatelliseren, maar ook om het te groot te maken.

Om goed naar mijn kinderen te kunnen luisteren, moet ik goed naar mezelf luisteren. Als ik mijn eigen pijn zie en herken kan ik het makkelijker scheiden van wat mijn zoon en dochter bezighoud. Het liefst zou ik het allemaal al voor mezelf uitgewerkt hebben, zodat ik vrede kan hebben met mijn verleden. Hoewel ik hard aan het werk ben, ben ik nog niet zo ver.

Ik probeer me er altijd van bewust te blijven dat mijn kinderen hun eigen pad zullen gaan wandelen. Op dat pad zullen ze misschien deels vergelijkbare ervaring hebben als ik, maar er zullen ook andere ervaringen zijn. Hun genetische opmaak is anders dan die van mij, ze zijn hun eigen unieke persoon. Zij zullen hun eigen leven leiden, met pieken en dalen! En dan zal ik naast ze staan, als een schouder om op uit te huilen, een rots om op te steunen en om alles mee te delen. En dan hoop ik maar dat ze het iets makkelijker krijgen dan ik. Maar dat zullen we zien.