Traumaverwerking

Als je me vijf jaar geleden had gevraagd hoe het zat met mijn pestverleden had ik je verteld dat ik er overheen was. Dat het iets is wat ik het verleden ligt en waar ik mijn energie niet meer aan wilde verspillen. Wat had ik het mis... 

Tijdens mijn therapietraject kom ik er langzaam maar zeker steeds meer achter hoe de pesterijen nu nog invloed op me hebben. Meer dan eens kan ik een huidige angst of onzekerheid bijna direct koppelen aan één of meerdere pestervaringen. Bijvoorbeeld tijdens een cursus: ik was bang dat ze me niet aardig zouden vinden en bleef daardoor erg ‘plakken’ aan één andere cursist die een praatje met me maakte. De dag erna ging ze (bewust of onbewust) ergens anders zitten. Ik interpreteerde dat negatief, ze had vast bedacht dat ze me toch stom vond en zocht haar daarna niet meer op. Als gevolg van die ervaring zocht ik geen contact meer tijdens de cursus en voelde ik mij erg alleen. Het stuurde mijn gedrag onbewust richting het patroon dat ik ken: vanuit de angst dat ik er niet bij zal horen zet ik mezelf apart, waardoor ik er niet bij hoor. Mijn pestverleden heeft mij zodanig gevormd, dat al mijn contact met anderen erdoor beïnvloed wordt op manieren die ik eerder nog niet kon bevroeden.

In de eerste periode in therapie kon ik nog helemaal niks met alle nare ervaringen op dat gebied. De angst en het verdriet waren té groot en té bedreigend. Ik wilde er bovendien niks mee, want dat was het verleden. Ook voelde ik me erg verantwoordelijk: ik was ervan overtuigd dat ik zelf een grote rol had gespeeld in het pesten en dat ik het anders had moeten doen. 

Na verloop van tijd kon ik, door het telkens voorzichtig even aan te raken, steeds beter over mijn ervaringen praten. Alle ongekende angsten en onzekerheden, alle negatieve opmerkingen en oordelen die ik over mezelf heb worden nu stap voor stap bloot gelegd. Ik krijg meer inzicht in hoe mijn ervaringen van destijds nu nog een rol spelen in mijn contact met vrienden, kennissen, collega’s etc. Ik herken mijn eigen angst- en pijnreacties en het lukt me soms zelfs om mezelf bij te sturen.

Het heeft lang geduurd voor ik aan mezelf kon toegeven dat het langdurige pesten bij mij heeft geleidt tot een trauma. Dat erkennen was voor mij de eerste stap om hulp te kunnen aannemen op dit gebied. Traumaverwerking is heel hard werken, maar het levert me iets heel belangrijks op: meer vrijheid in het contact met anderen. En dat is het me zeker waard!