Taal is mijn
ding, altijd al geweest. Als jong kind schreef ik al dagboeken en
toneelstukken, opstel schrijven was mijn favoriete vak. Door de jaren heen
schreef ik soms meer, soms minder, maar ik ben altijd blijven schrijven.
In het begin
van mijn depressie begon ik weer frequent te schrijven, voor mezelf en later in
mijn blog. Schrijven en taal werd steeds meer een onderdeel van mijn
behandeling. Door te schrijven relativeer ik, diep ik uit, zet ik mijn
gedachten op een rijtje en uit ik mijn pijn. Regelmatig deel ik wat ik schrijf
met mijn behandelaar, waarin ik uitwerk wat we in therapie hebben besproken,
maar soms ook hele andere dingen. Als ik een probleem in de juiste woorden heb
gevat kan dan begrijpt niet alleen mijn behandelaar mij beter, maar begrijp ik
mijzelf ook beter. Het is voor mij een wezenlijke aanvulling op de sessies.
Door een
fictief verhaal te schrijven, alsof het over iemand anders gaat, kan ik onderwerpen
en situaties aanroeren die ik niet zomaar kan of durf te bespreken. Door het op
deze manier op te schrijven kan ik een veilige afstand houden, waarna ik in
therapie steeds een stapje dichterbij kan komen. Het creëert een opening tot
gesprek voor onderwerpen waar ik anders niet over in gesprek kan komen.
Taal is ook
mijn valkuil. Hoe goed woorden ook kunnen helpen, ze kunnen een gevoel nooit
precies uitdrukken. Met taal kan ik emoties cognitief beschrijven en daarmee
verdriet en boosheid op een afstand houden en voorkomen dat ik het écht voel en
beleef. Ik kan er over redeneren met mijn verstand, maar het blijft in mijn
verstand. Het komt nooit uit bij mijn kern. Daarmee is taal ook een onderdeel
van mijn masker. Ik kan door te praten de controle houden over het gesprek, het
onderwerp en mijn emoties. Ik kan alles wegrationaliseren waardoor ik niet meer
hoef te luisteren naar mijn lichaam.
Toch kan
taal als masker, als bescherming ook heel functioneel zijn. Niet op elk moment
hoef ik alles te voelen en ervaren, soms is het fijn en nuttig om dat even uit
te kunnen zetten, zodat ik door kan als ik door móet. Maar zoals alles in dit
leven draait het om balans… maar daar is dan weer geen gebruiksaanwijzing voor…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten