Je kunt er
momenteel niet omheen: de impact die COVID-19 heeft op onze wereld, ons leven.
Alles staat volkomen op zijn kop, zo ook voor mij.
Net als
iedereen moet ook ik thuiswerken en mijn kinderen verzorgen. Hoewel ik een
zogenaamd vitaal beroep heb, heeft mijn werkgever ervoor gekozen dat alle
medewerkers vanuit huis moeten werken. Dan betekent dat ik mijn cliënten via de
telefoon of via beeldbellen spreek. Naast dat mijn werk er anders uitziet, zijn
ook mijn man en kinderen de hele dag thuis én moet ik voor juf spelen. Voor
iedereen is deze situatie een enorme uitdaging, zo ook voor mij.
Mijn manier
om ermee om te gaan is de tactiek: 'kop op en doorgaan', ook wel 'niet zeuren
maar gewoon doen' genoemd. Dat is een strategie die ik al vrij jong onder de
knie had en nog steeds veel gebruik. Op zich is dat helemaal geen slechte
strategie, als je die met mate toe kunt passen. Bij mij is er echter vrijwel geen
ruimte meer voor gevoelens, behoeften en grenzen. Ik ga dan te lang door,
waardoor ik erg moe word en dat heeft ook weer effect op mijn stemming. Dit
negeer ik professioneel en ik ga gewoon nog meer door, totdat de druk of de
spanning wegvalt. En dan val ik mee, over het algemeen een vrij diep gat
in.
Je zou denken:
als je dat dan weet, waarom doe je er dan niets aan? Het antwoord is even
simpel als frustrerend: ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen. Ik probeer
bij mezelf uit te vogelen wat ik nodig heb, maar ik versta mijn lijf niet meer.
Het is alsof mijn lijf tegen me praat door een dikke laag schuimrubber heen. Ik
probeer de slaap die ik normaal nodig heb aan te houden, ook al voel ik me niet
moe. Ik probeer gezond te eten, buiten te komen, te bewegen. Ik doe alles wat
ik een ander zou aanraden. Maar emoties de ruimte geven lukt niet zomaar.
Maar goed, het leven zou het leven niet zijn als we niet de kans hadden om
te groeien. Dus ga ik, ook in deze periode, weer een poging doen om zo dicht
als mogelijk bij mijzelf te blijven. Als ik het gat aan het einde een meter
minder diep maak is dat al winst. En hoe ik dat ga doen weet ik niet, maar me
er bewust van zijn is een goede eerste stap. En wie weet waar die eerste stap
toe gaat leiden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten