Ode aan de anderen

Ik heb hele lieve mensen om mij heen, mensen die mij door dik en dun steunen. Ik houd veel van hun en zij houden ook veel van mij. Ook voor hun is dit een moeilijke periode (geweest). Ze hebben mij in een heel diep gat zien verdwijnen, een gat waarvan de bodem niet in zicht was. Ze hebben me zien opkruipen en weer vallen, ze hebben me zien klauteren en kletteren, ze hebben mijn diepe intense niks gezien.

Bij een depressie staat de omgeving aan de zijlijn. Ze kunnen meekijken, ze kunnen je aanmoedigen, maar ze kunnen zo verdomd weinig voor je doen. Ze voelen mijn wanhoop en voelen zich zo machteloos. Sommige mensen kunnen daar niet goed tegen en nemen wat meer afstand, anderen komen je nader bij en doen wat ze kunnen. En dan kan op hele verschillende manieren, die allemaal heel waardevol voor me zijn.

Mijn ouders zijn dagen en dagen bij mij geweest, als ik niet alleen kon en durfde te zijn met de kinderen. Als mijn man ging werken waren zij er voor me, en pas als er weer iemand thuis was gingen zij weer naar hun eigen huis. Zij hebben hun leven geparkeerd voor het mijne. Dat vind ik heel bijzonder, tenslotte heb je maar één leven… Mijn zus en broertje hebben ‘diensten’ waargenomen, zodat mijn ouders ook af en toe thuis konden zijn. Vriendinnen nemen me mee om wat afleiding en plezier te zoeken, andere vriendinnen zijn er om een goed gesprek te voeren en weer anderen sturen een kaartje, appje of een vriendelijk woord. Mijn man die, hoe zwaar het ook is, altijd voor mij klaarstaat, maar óók voor zichzelf blijft zorgen, zodat hij er beter voor mij kan zijn. Ik had er begrip voor gehad als hij er vandoor was gegaan, het is heel moeilijk als je partner depressief is. Maar hij is gebleven en van me blijven houden.

En dan ook de ‘professionals’. De thuisbegeleiding, de psycholoog... zij blijven in mij en mijn herstel geloven op de momenten dat ik er zelf helemaal niet meer in geloof en de handdoek in de ring wil gooien. Zij waren een anker en houvast toen ik door de hoge golven het land niet meer zag en geven me nog altijd grond onder de voeten.

Al deze dingen zijn zó belangrijk geweest in mijn proces. Voelen dat je het waard bent, voelen dat er mensen aan je denken en er voor je zijn. Op zoek naar verbinding in mijn leven en in mijzelf zijn het deze mensen die het verschil maken. Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat het voor mij betekent, maar vanuit de grond van mijn wezen... bedankt!