Ik heb een zoon en een dochtertje. Het zijn twee geweldige
kinderen. Ze kunnen heel lief zijn, heel stout en me het bloed onder de nagels
vandaan halen, maar ze zijn écht geweldig. Oké, ik ben natuurlijk bevooroordeeld,
maar is dat erg?
Regelmatig vraag ik me af wat ik mijn kinderen aandoe. Zij
hebben last van de thuissituatie, ze hebben last van mijn depressie. Ik kan
niet de moeder zijn die ik wil zijn voor mijn kinderen. De moeder die eindeloos
geduldig is, die nooit boos wordt en allemaal leuke dingen met ze doet. In
plaats daarvan ben ik een moeder die onverwachts flink uit haar slof kan
schieten, die regelmatig kortaf is en vaak geen aandacht voor ze op kan
brengen. Dat hebben ze niet verdiend. Ik geloof niet dat een kind geboren wordt
bij de moeder die hij of zij ‘kiest’ en dat hij er wat te leren heeft. Ik
geloof dat ze gewoon bittere pech hebben gehad dat juist hun moeder depressief
is.
Ik heb er niet voor gekozen om depressief te zijn. Geloof
me, als het kon zou ik die zware deken van me af gooien en genieten van het
leven en van de kinderen. Maar zo werkt het niet. Dus probeer ik maar zo veel
mogelijk ‘normaal’ te doen. Wél leuke dingen te doen met de kids, ook zou ik
het liefst wegkruipen onder een deken. Mijn boosheid verbijten en tot tien
tellen, want ik weet dat het niet aan hun ligt maar aan mij. Blijven lachen en
doorgaan. En dat lukt meestal best heel aardig. Voor een groot deel van de tijd
ben ik best een leuke moeder. En zo nu en dan schiet ik uit mijn slof, ben ik
boos en heb ik even geen tijd voor ze.
Misschien ben ik dan wel niet eens zo heel anders dan de
meeste moeders? Want ik geloof niet dat er iemand bestaat die eindeloos
geduldig is, die nooit boos wordt en alleen maar leuke dingen doet met de
kinderen. Ik moet alleen, om die gemiddelde moeder te zijn, momenteel wel een
stukje harder werken… en dat doe ik met alle liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten