Ik ging voor het eerst naar de psychiater, voor een consult over hoe het ging, medicatie en hoe nu verder. Psychiater is voor mij een beladen woord… daar ga je heen als je een stoornis hebt, maar ik heb ‘alleen maar’ een depressie, net als heel veel andere mensen, dus dat is toch niet zo erg?! Daarvoor hoef ik toch niet naar de psychiater?! Ik zal eerlijk toegeven, ik schaamde me wel een beetje. Het beeld dat ik heb bij psychiatrie is toch een beeld van mensen die compleet uit de pas lopen. Eigenlijk is dat best gek, want ik heb stage gelopen in de psychiatrie en weet toch echt wel dat dat niet zo is. En bovendien liep ik op dat moment zelf ook flink uit de pas, dus zo onlogisch was het niet. Maar goed, dat zijn nu eenmaal de mensen die het meest weten over psychofarmaca, oftewel pillen, dus daar moet je wezen als het niet loopt zoals het moet lopen.
Enfin, ik kom het ziekenhuis binnen. Voor alle poli’s moet
je linksaf, behalve voor de poli psychiatrie en psychologie, daarvoor moet je
rechtsaf. Op dat moment kan ik mezelf nog voorhouden dat ik ‘gewoon’ naar het
ziekenhuis ga. Het ruikt er naar ziekenhuis, lange gang, mensen met witte
jassen etc. Totdat ik bij de vleugel kom waar ik moet wezen. Heel groot hangt
er een bord ‘Altrecht’ boven de balie. Oké, ik weet het, ik ga echt naar de
poli psychiatrie, maar moet nu echt iederéén dat weten? Dan sla ik rechtsaf en
loop de gang in. Plotseling klinkt het geluid anders, meer gedempt. Niet gek,
want als ik om me heen kijk zie ik dat de vloer veranderd is van marmoleum naar
een tapijt. Ook zie je hier in plaats van klinisch wit rustgevend groen op de
muren en zijn de lichten gedimd. Het ruikt er ook anders, de penetrante
dettolgeur is weg, de geur is wat neutraler. De ‘dokters’ lopen niet in witte
jassen, maar in hun eigen kloffie.
Dus voor zover ik nog de indruk had dat ik ‘gewoon’ naar het
ziekenhuis ging, eenmaal die gang ingelopen was dat voorbij. Bij de balie
gekomen hoefde ik niet mijn ziekenhuispasje te laten zien, maar geloofden ze me
op mijn woord (want daar vertoon je je echt niet als je er niks te zoeken
hebt!) en mocht ik wachten. Ik keek eens om mij heen en zag een jongen met
laptop op schoot op de grond zitten, er liepen groepjes mensen -al dan niet
lachend- door de gang en ik zat daar te wachten tot ze me kwamen halen (busje
komt zo?).
Ik voelde me bijzonder onprettig, niet in de laatste plaats
omdat ik weinig vertrouwen heb ik artsen, dus dan maar grapjes maken. Gelukkig
waren ze hier, anders dan op de meeste poli’s, wel op tijd. Dus ik mocht mee
naar de spreekkamer…
Wordt vervolgt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten