Wie kreeg dit niet als kind te hyuuhhoren? Eigen schuld,
dikke bult... Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Zo zijn er
ongetwijfeld nog meer spreekwoorden en gezegden die ons vertellen dat we zelf
verantwoordelijk zijn voor onze daden en zelf moeten opdraaien voor de
consequenties. Maar wat als je de schuld bij jezelf legt, terwijl het jouw
schuld helemaal niet is? Dan draag je de (emotionele) consequenties, terwijl je
niet verantwoordelijk bent voor het gebeurde. Dat kan lang doorwerken.
Laat ik iets concreter worden, want zo wordt het haast een
filosofische beschouwing en dat is ook weer niet mijn bedoeling. Ik ben gepest
in mijn jeugd. Als ik terugkijk op die periode heb ik toch altijd heel sterk
het gevoel dat het mijn eigen schuld was. Ik gedroeg me niet zo handig, was
sociaal niet zo vaardig, zocht de discussie graag op en liet me makkelijk op de
kast jagen. Afijn, ik was een gewillig slachtoffer. Maar in hoeverre is pesten
je, míjn eigen schuld?
Vanuit mijn onderbuikgevoel zeg ik meteen dat het mijn eigen
schuld is. Had ik me anders gedragen, dan was dit niet gebeurd. Misschien. Het
pesten vond in verschillende situaties plaats, dus als al die verschillende
mensen me stom vinden, zal het wel mijn eigen schuld zijn. Alleen hierbij gaan
we voorbij aan de vormende werking van pesten. Als je gepest wordt leer je
(jezelf) manieren aan om ermee om te gaan. Je leert manieren om jezelf te
beschermen en overeind te houden. In mijn geval plaatste ik mezelf boven de
ander, ik leek bijna arrogant te zijn. En door deze manieren van
zelfbescherming lokte ik weer opnieuw pestgedrag uit. Hierdoor verstevigde mijn
niet zo handige gedrag en kwam ik in een neerwaartse spiraal.
Maar is het pesten dan ook écht mijn eigen schuld? Mijn verstand
zegt meteen: Nee! Ondanks mijn gedrag hadden de kinderen het niet mogen doen en
de leerkrachten, docenten en andere volwassenen hadden mij beter moeten
begeleiden in mijn gedrag. Maar...
En die maar komt er helaas nog altijd achteraan in mijn
hoofd. Ik kan altijd wel een reden of excuus verzinnen waarom het niet hun
schuld was, maar mijn eigen schuld. Dat is dan weer mijn onderbuik die spreekt,
een hele hardnekkige onderbuik. Dus ik zeg het nu voor eens en altijd tegen
mezelf, tegen jullie en tegen iedereen die het horen wil:
HET IS NIET MIJN SCHULD!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten