Hersensoep

In een onbewaakt moment is er soep getrokken van mijn hersenen. Ze hebben lang liggen koken en alle smaak afgegeven aan het water. De hersenen zelf zijn een smakeloze berg derrie geworden, die niet meer doet wat het zou moeten doen. Maar hoe zorg ik er in vredesnaam voor dat ze weer naar behoren gaan functioneren? Medicatie is daarin een behulpzame factor geweest. Die zorgen dat de ergste puinzooi een beetje opgeruimd is, ik kan weer een beetje nadenken. En van daaruit moet ik weer verder bouwen. Stukje bij beetje de rommel opruimen, draadjes weer in de juiste gaatjes stoppen en hier en daar wat stutten. En dat kost tijd, bergen met tijd en heel veel energie.

Regelmatig wil ik het bijltje er bij neergooien. Altijd maar bezig zijn met jezelf is heel vermoeiend. Constant nadenken over wat je zegt, wat je denkt, wat je doet, er is nog maar weinig vanzelfsprekend. En soms denk ik: alles en iedereen stikt er maar in! Dan doe ik een paar dagen alsof er niks aan de hand is (ja, ik kan mezelf fantastisch voor de gek houden) en dan is alle rek eruit en stort ik terug op aarde. Of ik ga onder mijn dekentje zitten sippen en zelfmedelijden hebben tot ik mezelf helemaal zat ben. En dan kom ik tot de conclusie dat ik toch maar weer door moet, want de alternatieven zijn niet beter. Ik geef mezelf de spreekwoordelijke schop onder mijn kont en ga weer vol goede moed verder. Ik kijk om me heen en constateer dat ik ergens zomaar weer een stapje gemaakt heb, het gaat weer wat beter! 

En zo blijft het zoeken naar structuur in de soep. Hier een beetje laten inkoken, daar een beetje zout erbij, misschien nog wat groenten toevoegen en als ik in een wilde bui ben gooi ik er nog wat vlees bij. Want als mijn hersenen toch soep zijn, dan moet ik er maar een lekkere soep van maken!