Pas op! Explosiegevaar!

Heb je dat weleens, dat je zomaar, om ogenschijnlijk niks, extreem boos kunt worden? Nou, ik wel! Ik was altijd al iemand die grote emoties had, ik kon behoorlijk boos worden, huilen en ook stralen van blijdschap. Dat kon ook zo omslaan, Jantje lacht, Jantje huilt. Maar nu is het anders dan het vroeger was, nu mis ik de controle over mijn boosheid. 

Het komt in vlagen, die extreme prikkelbaarheid. Als ik in zo’n periode zit, word niet alleen ik, maar worden ook de mensen om mij heen erg ongelukkig van mij. Een heel klein iets, bijvoorbeeld een knoopje dat steeds losgaat, of een telefoon die niet doet wat ik verwacht, kan mij dan in twee tellen op het randje van agressie brengen. Op zo’n moment ga ik schelden en tieren en ben ik in staat om met spullen te gaan smijten. Dat laatste kan ik meestal nog wel tegenhouden, maar de scheldwoorden hebben vaak mijn mond al verlaten voor ik er erg in heb. Als iemand op zo’n moment iets tegen me zegt kan die de volle laag krijgen. Ik ben dan woest en het duurt een hele tijd voordat dat gevoel weer gezakt is.

Het is niet best en ik ben er niet blij mee. Ik schrik vaak ook van mijn eigen reacties, ik herken mezelf er niet in. Mijn kinderen zijn helaas ook weleens de pineut, en je als je voor de derde keer je excuses aanbied omdat je weer uit je slof bent geschoten, is het voor veel mensen niet meer geloofwaardig.

Ik weet niet waarom ik sommige perioden zo prikkelbaar ben. Ik weet ook niet wat ik eraan kan doen. Tot tien tellen bedenk ik pas als het er al uit is en dus te laat is. Ik kan het ook niet relateren aan de hoeveelheid slaap of rust die ik heb gehad, ik kan er gewoon niet de vinger op leggen! En dat frustreert mij, want het gevoel de controle te verliezen over zulke explosieve boosheid vind ik eng. Hoewel ik nooit mensen pijn heb gedaan, is dat toch een angst waarvan ik hoop dat die nooit bewaarheid wordt. 

Dus voorlopig, als ik weer zo prikkelbaar ben, ga ik maar lopen met een bordje:

PAS OP! EXPLOSIEGEVAAR!