De vergadering in mijn hoofd

Datum: Altijd

Aanwezig: Volwassen Maaike, Kleine Maaike, de Beul, het Geweten, de Sluipmoordenaar

Ik heb een vergadering in mijn hoofd. Constant, altijd. Soms is er een drukke discussie, soms wordt er niks gezegd, meestal ben ik gewoon in gesprek. Voor degene die Inside Out/BinnensteBuiten hebben gezien: daar lijkt het wel op. Voor degene die de film niet hebben gezien: aanrader!

Afijn, die vergadering in mijn hoofd dus… Om maar meteen helder te zijn: ik heb geen schizofrenie of dissociatieve stoornis ofzo. Ik hoor geen stemmen en heb ook niet meerdere persoonlijkheden, ik weet dat alle deelnemers aan de vergadering ontspruiten uit mijn eigen gedachten. Alle deelnemers vertegenwoordigen een behoefte, wens of emotie van mij.

Helaas is dit niet het soort vergadering waarbij iedereen aanbod komt en zijn zegje kan doen. Dit is vaak een vergadering waarbij degene die het hardst schreeuwt de meeste aandacht krijgt. Nu is het niet altijd dezelfde die het hardst schreeuwt, maar tegenwoordig is het meestal de beul. Dat is een aardig bemoeizuchtig type die het liefst mijn hele leven zou regeren. Helaas is de beul niet zo’n positief motiverend figuur, hij (om één of andere reden voelt het als een ‘hij’) wijst mij fijntjes op alle fouten die ik maak, alle plekken waar ik mogelijk een foutje heb gemaakt en doet mij bij de goede dingen twijfelen of het wel goed is. Hij zaait zelftwijfel en negativiteit.

Volwassen Maaike geeft hier wel tegengas tegen. Zij benadert alles wat rationeler en kan wat genuanceerder kijken. Kleine Maaike wil graag blij zijn en leuke, spontane dingen doen. Alleen als het heel rustig is durft zij het woord te nemen. Soms is ze ook een vervelend dreinerig kind dat per sé haar zin wil, volwassen Maaike moet haar dan tot rede brengen. Dat is lang niet makkelijk, want als kleine Maaike aan het woord is, wil ze dat liever niet loslaten. Wie weet hoe lang het duurt voor ze weer mag! Het geweten kijkt vanaf een afstandje mee en laat alleen van zich horen als hij vindt dat er grenzen worden overschreden. Als bijvoorbeeld de onderlinge strijd te hoog oploopt. Dan zegt hij stop en stopt iedereen, spreekt ze vermanend toe, totdat er weer op een redelijke manier verder gesproken kan worden.

Tot slot de sluipmoordenaar… die zit nooit bij de rest aan tafel. Doorgaans weet niemand waar hij is. Alleen af en toe voelt iemand een prik in zijn billen, schouder of waar dan ook. Een stiekem schot dat venijnig pijn doet. Hij moet vooral volwassen en kleine Maaike hebben. En natuurlijk sluiten er nog regelmatig gasten aan bij de vergadering, die allemaal weer hun eigen dynamiek meebrengen.

Alles bij alles kan het soms dus aardig druk zijn in mijn hoofd. Ach ja, het is in ieder geval nooit saai!