Ervaringsverhalen

Ik ben een lezer. Ik lees graag en veel. Nou ja, normaal dan, nu lukt het me niet zo goed. Ik kan me slecht concentreren en de spannende stukken in een boek zijn me al gauw te veel. Wat ik wel nog lees zijn ervaringsverhalen van mensen die een depressie hebben gehad. Dat kan in de vorm van een boek, zoals PAAZ van Mirthe van der Meer of bijvoorbeeld Pil van Mike Boddé. Ook zijn er ervaringsverhalen te lezen op verschillende websites, zoals die van de depressievereniging of Mind Blue. 

Wat haal ik nou uit die verhalen, waarom lees ik ze? Want als je zelf al zo veel ellende hebt, wat schiet je dan op met de ellende van een ander? Allereerst is een gevoel van herkenning voor mij essentieel. Hoewel ik natuurlijk prima weet dat ik niet de enige ben met een depressie, kan ik me wel heel alleen vóelen in de depressie. Als ik dan verhalen van anderen lees, die soms tegen dezelfde dingen aanlopen en soms tegen hele andere dingen, voel ik me wat minder alleen.

De herkenning is ook heel fijn. Ik heb in mijn omgeving niet veel mensen die vanuit ervaring mee kunnen praten over wat ik meemaak. Het is dan fijn om de verhalen van anderen te lezen, ik herken de situaties en haal er ook tips uit, ik leer van hoe zij met dingen omgaan. Het normaliseert ook dingen voor me, als ik lees wat voor symptomen de schrijvers van de verhalen hebben ontdek ik dat mijn symptomen helemaal niet zo vreemd zijn. 

Ook put ik er hoop uit. De mensen die boeken schrijven over hun depressie zijn er doorgaans doorheen gekomen, leven weer en kunnen het licht zien. En als zij het kunnen, vaak ook na een lange tijd een depressie te hebben gehad, dan is er voor mij nog hoop. 

Natuurlijk kunnen ook mensen die geen ervaring hebben met een depressie mij hoop geven, zeggen dat ik er doorheen kom, tips geven en met me praten. Dat is ook van grote waarde, maar het komt heel anders over als iemand die hetzelfde heeft meegemaakt het beschrijft. En dat voegt absoluut iets toe!