De bekende vraag. Hoestie? Hoe gaat het? Dagelijks krijg ik ‘m
te horen, vaak zelf meerdere malen per dag. Vroeger betekende die vraag niks
voor me. ‘Goed hoor’, of ‘drukdrukdruk’ was het gedoodverfde antwoord. De
afgelopen jaren heeft deze vraag een hele andere betekenis voor me gekregen.
Het is een ingewikkelde vraag geworden waar ik niet langer een spontaan
antwoord op kan geven.
Als de vraag gesteld wordt moet ik eerst een hele beslisboom
in mijn hoofd door voor ik een antwoord kan geven. De eerste vraag die rijst
is: is dit een vraag die bij het sociale ritueel hoort, of een oprecht
geïnteresseerde vraag? In een aantal situaties is dat onderscheid makkelijk te
maken, zoals wanneer ik een vage kennis tegenkomt op straat of op een
verjaardag waar ik de mensen nauwelijks kent. En als een goede vriendin het
vraagt weet ik ook wel dat het oprechte interesse is. Maar lang niet altijd is
het duidelijk, denk bijvoorbeeld aan de buren waar ik regelmatig een praatje
maakt, ooms en tantes of mijn collega’s van (vrijwilligers)werk.
Als ik daar eenmaal een besluit over heb genomen is de
volgende vraag: wat weten deze mensen precies over mijn situatie? Dan gaat het
niet alleen over wat ik zelf heb verteld, maar ook over wat ze gehoord kunnen
hebben van anderen. Dat maakt nogal uit voor waar ik mijn verhaal begint. Dan
probeer ik in te schatten hoeveel tijd ze hebben en hoe hun belastbaarheid is.
Hebben ze de tijd, het geduld en de aandacht om naar mijn verhaal te luisteren?
En dan maak ik mijn beslissing, wat vertel ik en wat niet. Maar
een spontane reactie is het dan allang niet meer te noemen. Ik realiseer me dat
ik het waarschijnlijk moeilijker maak voor mezelf dan nodig. Ik zou misschien
meer vanuit mijn hart, mijn intuïtie kunnen reageren. Maar op dit moment lukt
dat (nog) niet, is dit de veilige weg om antwoord te geven.
Dus als je nog eens vraagt aan iemand hoe het gaat... denk dan
ook eens na over wat je eigenlijk wilt weten?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten