Spanning

De spanning loopt op. Ik heb geen idee waarom. Zou het zijn omdat mijn dochter bijna jarig is? Zou het zijn omdat ik een vrije dag heb en geen plannen, maar genoeg te doen? Ik weet het niet, maar dat geknepen gevoel in mijn borstkas, net onder mijn keel, is een bekend gevoel. Een gevoel waar ik niet van houd. Het is een gevoel dat meestal een periode van onrust aankondigt. En die aankondiging kan ik nu net niet gebruiken. Oké, eerlijk is eerlijk, wanneer het ook komt, zo’n periode kan ik eigenlijk nooit gebruiken. 

Het is een donker en dreigend gevoel. Het is een knijpend en beknellend gevoel. Ik ga diep zuchten in de hoop het eruit te kunnen blazen. Het moment van uitademen geeft (ironisch genoeg) wat lucht, maar zodra ik weer inadem wordt alles weer samengeknepen. Ik zoek afleiding, dat helpt, maar op het moment dat ik constateer dat het helpt komt de spanning terug.  

Die spanning vind ik één van de lastigste dingen van mijn depressie. Ik weet niet wat het is, ik kan het niet duiden. Het is geen boosheid, het is geen verdriet, als ik moet kiezen komt het nog het dichtst in de buurt van angst. Maar het is geen concrete angst, ik kan niet vertellen wáár ik bang voor ben of waarom. De spanning komt en gaat en soms kan ik duidelijk aanwijzen waar het vandaan komt, maar net zo vaak heb ik geen idee.

Alles bij elkaar heb ik nauwelijks grip op de spanning en dat vind ik lastig. Vooral omdat ik, als ik zo gespannen ben, bijna niks gedaan krijg. Gecombineerd met de onvoorspelbaarheid kan ik maar moeilijk afspraken maken voor werkgerelateerde dingen. De kinderen opvangen kan een zware klus zijn. Soms lukt het wel om mezelf te forceren, maar dat lukt maar kort en gaat altijd ten koste van mezelf.

Uiteindelijk vloeit de spanning vaak vanzelf weer weg. Soms duurt het een paar uur, soms een paar dagen. En zolang ik geen manier heb om er iets aan te doen, zit ik het maar uit. Accepteren en loslaten, want een andere keus heb ik niet. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.