Wisseling van de wacht

Al een hele poos komt er regelmatig iemand van het wijkteam langs, om me te helpen met de kinderen, de planning, mijn grenzen te bewaken en soms ook gewoon als uitlaatklep als ik het even niet meer zie zitten. In het begin was deze hulp intensief, maar gaandeweg heb ik het gelukkig flink kunnen afbouwen. 

Maar toen gebeurde er iets lastigs voor mij: mijn begeleider ging weg. Al die tijd heb ik dezelfde begeleider gehad en tja, je hecht je toch langzaam wel aan zo iemand. Ze is binnengekomen toen het heel slecht ging met me en heeft me door heel wat dalen heen zien gaan. Ze bood mij een basis om thuis te kunnen blijven bij de kinderen, in plaats van opgenomen te worden op een psychiatrische afdeling. Ruim van te voren kondigde ze aan een andere functie binnen de organisatie te gaan vervullen en geen gezinnen meer te gaan begeleiden. We hebben het er toen uitvoerig over gehad: overdracht aan iemand anders of kan ik het zelf? We constateerden samen dat ik het misschien wel alleen kon, maar dat het goed was om een vangnet te hebben. Daarom zou ik toch gaan kennismaken en een soort van werkrelatie op gaan bouwen met iemand anders. 

En zo geschiedde. Zij werd ingeruild voor hem en ik probeer een relatie met hem op te bouwen. Maar dat is zo eenvoudig nog niet! Toen zij binnenkwam had ik geen keus, het gíng gewoon niet meer. Ik had geen weerstand meer, helemaal niks. Nu verschuil ik me toch weer achter mijn gebruikelijke muurtje en heb ik een groot wantrouwen jegens hem, mijn nieuwe begeleider. Regelmatig vraag ik me af waarom ik nog investeer in een relatie met hem als ik het toch zelf zou moeten kunnen? En maak ik mezelf op deze manier niet te afhankelijk van ondersteuning en zorg? 

Maar de realiteit is helaas dat ik nog regelmatig opgelucht ben als ik de afspraak in mijn agenda zie staan, omdat ik het soms nog wel heel lastig vind om helemaal zelf alle ballen in de lucht te houden. Heel langzaam probeer ik hem toe te laten in mijn (binnen)wereld en probeer ik me te laten helpen door hem. En langzaam lukt dat ook wel een beetje. Misschien kan ik het allemaal alleen en red ik me uiteindelijk wel, maar op deze manier gaat het iets soepeler en is de kans op een grote terugval minder. 

Dus hoe moeilijk ik het ook vind om van zorg en ondersteuning afhankelijk te zijn, uiteindelijk ben ik blij dat de zorg niet beëindigd is, maar dat er een wisseling van de wacht heeft plaatsgevonden.