Al bijna 4 jaar ben ik aan het strijden met de grijze en
grauwe wolken in mijn hoofd. Al bijna 4 jaar bepaalt de depressie hoe mijn
leven verloopt, al bijna 4 jaar staat mijn leven voor mijn gevoel op pauze.
Mijn leven staat op pauze, terwijl het leven van de mensen om mij heen gewoon
doorgaat. Mijn kinderen groeien en worden groter en wijzer. Mijn man maakt een
groei door in zijn werk en krijgt promotie. Mijn vriendinnen trouwen en krijgen
kinderen, geníeten van hun kinderen en komen elk, stuk voor stuk, tot bloei. En
mijn leven staat voor mijn gevoel op pauze.
Ik sta naast het leven en observeer hoe anderen groeien,
bloeien en lol maken. Ik zie hoe ze hun uitdagingen aangaan en hoe ze de bergen
beklimmen die het leven voor ze opwerpt, om daarna in volle vaart er aan de
andere kant af te glijden. Ondertussen voel ik me een toeschouwer, publiek. Mijn
berg is zo hoog dat ik de top niet kan zien en geen idee heb of ik ooit ook een
stukje mag glijden.
Met elke stap die ik maak in mijn proces probeer ik met een
teentje, een klein stukje voet, misschien zelfs wel een stukje been, terug te
komen in het leven, weer mee te doen. Van naar een verjaardag gaan tot
verjaardagen vieren, van boodschappen doen tot werken. Allemaal kleine stukjes
leven waar ik weer een onderdeel van probeer te worden. Mijn kinderen helpen
mij hier enorm mee. Voor hen moet ik er uit, moet ik onder de mensen komen op
school en de opvang en kan ik niet vluchten in mijn eigen veilige wereldje.
Met alle stapjes die ik zet geef ik mijn leven een zetje om
door te gaan. Als ik dat lang genoeg volhoud gaat de boel wel weer rollen. Elk
stapje is voor mij alsof ik de Mount Everest beklim, maar al moet ik er honderd
beklimmen, ik doe het! Want het leven slechts aanschouwen, daarvoor ben ik niet
gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten