Eén keer per week heb ik een uur therapie. Nou ja, officieel
drie kwartier, maar ik sta zelden binnen een uur buiten. In dat uur gebeurt er
vaak heel veel. We bespreken allerhande therapie-achtige (en soms wat minder
therapie-achtig) zaken en doorgaans passeert een keur aan emoties de revue. Een
uur is bijna nooit lang genoeg om een mooi rond verhaal te maken, maar helaas zit
er dan weer iemand anders te wachten die ook hulp nodig heeft. En dan sta ik
buiten…
Hoewel mijn therapeut doorgaans haar best doet om het zo af
te ronden dat ik niet heel hoog in mijn emoties zit, lukt dat lang niet altijd.
En daar sta ik dan, naast mijn fiets, intens boos of verdrietig. Ik stap op en
als eerste moet ik een hoge brug over fietsen, even wat emotie omzetten in
fysieke kracht. Ondertussen dwarrelen de gedachten, flarden van het gesprek en
de emoties door mijn hoofd. Ik probeer alles op een rijtje te zetten,
constateer dat ik van alles vergeten ben te vertellen en meer dan eens ben ik
boos op mezelf.
Op de dag zelf zorg ik er meestal voor dat ik na therapie
wat ruimte heb om even ‘onder te duiken’ en de scherpste kantjes er vanaf te
laten gaan. Ik kruip mijn bedje in, kauw nog wat na en slaap een uurtje (of
meer). Als ik dan wakker word vind ik het altijd lastig om weer op te starten
en door te gaan met de dag. Hoewel de scherpe kantjes er vanaf zijn, zijn er
nog veel emoties en is het een chaos in mijn hoofd.
Tja, en dan de rest van de week… meestal zakken de emoties
wel wat en kan ik redelijk functioneren. Maar het komt ook met enige regelmaat
voor dat er constant een onderstroom van spanning en boosheid blijft hangen. Ik
ben me er van bewust, maar kan het vaak niet goed sturen, met als gevolg dat ik
een heel kort lontje heb en bij het minste of geringste boos word. En dan vind
ik het best lastig en ook wel een beetje oneerlijk dat ik het dan maar allemaal
in mijn eentje moet rooien. De therapeut gooit alles door de war in mijn hoofd
en gaat vervolgens lekker weekend vieren (ofzo) en ik moet maar weer zien hoe
ik het red. Natuurlijk weet ik wel dat het nu eenmaal zo werkt, ook
hulpverleners hebben hun eigen leven, maar dat neemt niet weg dat ik het moeilijk
vind.
Afijn, ik kan er lang over klagen of kort over klagen, maar uiteindelijk
lukt het me altijd wel weer om de week door te komen. Er hebben weer andere
dingen de aandacht nodig en dan verdwijnt de spanning weer een beetje naar de
achtergrond. Soms lukt het beter om het los te laten en soms lukt het niet zo
goed. Maar na een week (of soms langer in de vakantie) mag ik gelukkig altijd
weer terugkomen om verder te praten. En dan is het toch ook weer wat waard dat
iemand mij elke keer weer haar tijd leent, zodat ik beter kan worden. Count your
blessings!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten