De knop om

In het verleden ging ik door. Ik ging altijd maar door en door tot ik er (soms letterlijk) bij neerviel. Vervolgens was ik een weekje ofzo er even helemaal uit en dan ging de knop om en ging ik weer door… tot de volgende keer dat ik er neerviel. Dat is natuurlijk geen goede manier van omgaan met jezelf, de momenten waarop het niet meer ging volgden elkaar steeds sneller op en het resulteerde uiteindelijk in een depressie. En nog één en nog één. 

Rondom de zwangerschap en geboorte van mijn dochter ging het echt niet meer. De knop kon niet meer om. Ik kon mezelf niet meer bij elkaar rapen en door gaan, zoals ik altijd deed. Ik zat aan de grond, en hoe! De zorg voor mezelf, mijn kinderen, het huishouden, niks ging meer, laat staan werken. Alleen al aan werken denken zorgde voor een totaal verlammende paniek. 

De afgelopen jaren ben ik gelukkig wel weer wat uit dat intens diepe dal gekropen. Eerst kwam de zorg voor de kinderen weer bij mij te liggen, vervolgens het huishouden en sinds kort doe ik zelfs weer een beetje betaald werk. Dat werk kan ik weer doen, omdat ik de knop weer om kan zetten. Onderweg naar mijn werk luister ik naar de radio, zet ik mijn gedachten op een ander spoor en het moment dat ik binnen loop gaat de knop om. Ik stort mij op mijn werk en ban al het andere uit mijn hoofd. 

Na het werk is het altijd even afwachten wanneer de knop weer terug schiet in de ‘depressiestand’. Soms gebeurt dat onderweg naar huis al, soms kan ik het nog even vasthouden en duurt het een halve dag. Hoewel ik weet dat het een overlevingsstrategie is, probeer ik het toch vast te houden. Het is soms fijn om me even ‘gewoon’ te voelen, ook al weet ik dat het me heel veel energie kost en dat het niet echt is. Uiteindelijk gaat die knop helaas altijd weer om, dat komt dan best wel weer hard aan. Ik denk dan: ’O ja, dit is (ook) de realiteit.’

Soms voel ik me net twee personen: Maaike de professional en Maaike de patiënt. En die twee personen lijken niet met elkaar verenigbaar. Voor nu probeer ik te accepteren dat het naast elkaar bestaat, maar ik werk ernaartoe dat ik die knop niet meer nodig heb. Want die knop leidt op lange termijn niet naar een gezonde situatie toe. En ten slotte zijn Maaike de professional en Maaike de patiënt twee kanten van één en dezelfde persoon, en ik wil weer die ene persoon worden, die beide kant kan en mág voelen.