Sluit mij maar op

Altijd heb ik gevochten tegen een opname. Het is meerdere keren ter sprake gekomen, maar ik wilde het niet. Er waren meerdere redenen om het niet te willen, maar de allerbelangrijkste is toch wel: mijn kinderen. Zoals ik wel vaker zeg zijn mijn kinderen mijn lijntje met het leven. Hoewel ik steeds meer voor mezelf leef in plaats van alleen voor mijn kinderen, waren ze de afgelopen periode voor mij een belangrijke reden om door te gaan. Ik was bang dat ik, als ik opgenomen zou worden en weg zou zijn van mijn kinderen, geen reden meer zou hebben om te vechten. 

Bovendien verwachtte ik niet veel te hebben aan een opname. Hoewel de behandeling intensiever is, weet ik vanuit mijn werk dat je een goed deel van de dag toch jezelf moet vermaken. Het is vooral een beschermende omgeving als je niet meer voor jezelf kunt zorgen. Ook had ik geen zin om tussen allemaal andere zieke mensen te zitten. Liever heb ik gezonde mensen om me heen die me uit het isolement proberen te trekken, dan uitsluitend hulpverleners en patiënten. 

Nu merk ik dat ik regelmatig denk: sluit mij maar op. Laat mij maar de psychiatrische patiënt uithangen, daar ben ik ten slotte goed in. Het zijn niet zulke aardige gedachten naar mezelf. Als ik een beetje reëel probeer te denken weet ik dat ik ook wel goed ben in andere dingen, maar op de momenten dat ik aan opname denk kan ik dat even niet zien. De reden dat ik denk: neem mij maar op, is vooral dat ik er geen zin meer in heb. Ik heb geen zin meer om te zorgen, schoon te maken, boodschappen te doen en proberen te werken. En vooral: ik heb geen zin meer om het gevecht in mijn hoofd weer aan te gaan. 

Als je opgenomen bent hoef je een hoop van die zaken niet te doen, hoewel er wel van je verwacht wordt dat je wat corvee-taken uitvoert. Dus daarin zou ik even lucht kunnen krijgen van de verantwoordelijkheden die soms zo zwaar op me drukken. Het geeft daarmee een kleine break, een rustmoment. Maar er is één ding dat ze niet weg kunnen nemen… het gevecht in mijn hoofd. Sterker nog, als ik minder dingen te doen heb, heb ik meer tijd voor die eindeloze strijd.

Dus als ik er goed over nadenk weet ik weer waarom een opname voor mij geen uitkomst biedt. Dus als je het mij vraagt: sluit mij maar niet op!