Schuldig of niet?

Ik voel me schuldig. Schuldig over deze rotziekte die me al zo’n lange tijd in zijn greep houdt. Schuldig, niet tegenover mezelf, maar tegenover de mensen om mij heen. Mijn gezin lijdt eronder, mijn energie en humeur zijn niet op peil en mijn inkomen net zo min. We komen rond en kunnen de kinderen voldoende geven, maar ik blijf me altijd afvragen of ze wel genoeg krijgen van het allerbelangrijkste in het leven: Liefde en aandacht. Ik doe wat ik kan en hoop dat ze genoeg krijgen, maar als ze dat niet krijgen, moet ik me dan schuldig voelen? 

Mijn gevoel zegt: ‘Ja. Je geeft ze niet genoeg, wat ben je voor moeder? Je had nooit kinderen moeten krijgen, je zadelt je kinderen op met jouw problemen! Je had eerder en intensiever in behandeling moet gaan, je moet beter je best doen, je moet niet zo eigenwijs zijn, je moet je niet zo aanstellen! Je moet, je moet, je moet… Beschuldigingen te over van de stem in mijn hoofd die we in therapie vaak ‘de beul’ noemen. Het is zó moeilijk om daar weerstand aan te bieden en te blijven zien dat het niet eerlijk is. 

In therapie proberen we de beul te nuanceren en het iets realistischer te zien. Dat noem ik dan maar mijn verstand. Daarom nu ook mijn verstand aan het woord, die zegt: Nee! Het is niet jouw schuld. Je doet dit niet voor je lol, je hebt hier niet voor gekozen. Je doet je uiterste best om hier uit te komen. Het gaat misschien niet zo snel als je zou willen, maar dat ligt niet aan je inzet, je doet echt je best. De problemen zijn complex en bestaan al lang, daar kom je nu eenmaal niet zomaar vanaf. Je zet door en daar mag je trots op zijn!

Ik wil heel graag mijn verstand geloven en mijn schouders ophalen voor wat de beul te vertellen heeft. Er zou een last van mijn schouders vallen als ik me niet meer verantwoordelijk zou voelen voor het verdriet en ongemak dat andere mensen ervaren door mijn problemen. Soms lukt het een heel klein beetje om het schuldgevoel los te laten, op andere momenten landt het weer met volle zwaarte. Het blijft een strijd, maar door het op te schrijven maak ik het een beetje meer waar. Dus daarom schrijf ik het nu nog maar een keer op:

Het is niet mijn schuld. Ik heb hier niet voor gekozen. Ik doe wat ik kan om te herstellen.

Dus: niet schuldig