Dat heb ik nou ook!

Over het algemeen vertel ik niet zo heel veel over mijn depressie aan mijn vrienden en familie. Ze weten dat ik met een depressie stoei, maar wat het voor mij betekent in het dagelijks leven laat ik doorgaans in het midden. Dit doe ik voor een deel bewust en daar heb ik meerdere redenen voor.

Ten eerste ben ik bang om als zeurkous, klager, of negativist te worden gezien. Niemand zit te wachten op mensen die altijd maar zeuren over wat hun allemaal mankeert en hoe zwaar ze het hebben. Zo’n verhaal kan je één, twee keer hebben, maar bij de derde keer gaat het toch irriteren. Dat betekent natuurlijk niet dat ik er nooit iets over mag zeggen, maar de balans vind ik lastig. Wanneer is de grens bereikt? Wanneer vinden mensen het nog prettig als je je problemen deelt en wanneer wordt je een zeur? Ik weet het niet, dus om te voorkomen dat ik een zeur word, vertel ik weinig over mijn depressie, tenzij er gericht naar gevraagd wordt.

Wat voor mij misschien nog wel een belangrijkere reden is om niet te veel te vertellen, is dat ik al (te) vaak gehoord heb: ’dat heb ik nou ook!’. Zo vertelde ik laatst aan een vriendin dat ik zo’n ontzettende moeite heb om aan de gang te komen, om van de bank te komen en dingen te dóen. Haar reactie was: ’Ja, daar heb ik ook last van hoor!’ Mensen in mijn omgeving herkennen klachten van mij bij zichzelf. Helaas betrek ik zulke uitspraken heel snel op mijzelf. Als zij een probleem ook hebben en geen depressie hebben, stel ik me dan aan? Heeft gewoon iedereen er last van en maak alleen ik er een probleem van? 

Daarnaast denk ik te weten dat de ander mij dan een aansteller vindt, om bovengenoemde redenen. Ook voel ik me vaak niet begrepen. Als die opmerking voorbij komt kan voelt het alsof de ander mijn probleem bagatelliseert. Tenslotte kun je iets dat iedereen heeft nauwelijks een probleem noemen, laat staan ervoor naar een psycholoog gaan en al vier jaar thuiszitten. En zo leidt zo’n onschuldige opmerking bij mij tot hele negatieve en oordelende gedachten. 

Natuurlijk is het een kronkel in mijn hoofd die niet klopt. Een depressie is een samenspel van symptomen die, ieder individueel, regelmatig voorkomen en geen probleem vormen. Als alle, of een groot deel van, die symptomen samenvallen kan er sprake zijn van een depressie. Het is dus niet zo dat, als een vriendin één van de klachten herkent, zij een depressie heeft of ik me aanstel. Het is slechts een stukje herkenning. Dat stukje herkenning zou fijn kunnen zijn en verbinding kunnen creëren. Dat doet het voor mij niet, tot mijn grote spijt. 

Tot het wel lukt zal ik elke keer dat iemand ‘dat het ik nou ook!’ zegt deze blog maar lezen. Om mijzelf ervan te doordringen dat het oké is en misschien zelfs wel fijn is als we samen kunnen balen van onze problemen en dat dat niks zegt over mij.