Soms, als het erg moeilijk en spannend is in therapie, ga ik
een beetje uit. Dat klinkt natuurlijk een wat vreemd, een beetje uitgaan. Wat
is dat dan? Meestal begint het met een gevoel van vervreemding. Mijn gedachten
vertragen en het is alsof ik ernaar kijk. Niet zozeer dat ik naar mijzelf kijk,
maar dat mijn gedachten klinken alsof iemand anders ze vertelt. Ik hoor mezelf
dan praten, en ook krijg ik moeite met mijn ogen focussen. Het beeld lijkt te
schudden of te draaien. Het is mij op zo’n moment volstrekt helder dat de
wereld gewoon stilstaat, ik heb ook niet de sensatie dat de wereld beweegt. Het
is alleen het beeld in mijn hoofd dat rare dingen doet.
Vervolgens lijken mijn gedachten zich in een zeepbel te
bevinden, alles wordt waziger en vanuit de bel zie ik alles vervormd. Het voelt
alsof ik in slaap val terwijl ik wakker ben. Ik ben me bijna niet meer bewust
van mijn lichaam, mijn ledematen zijn er, maar ondertussen ook niet. Ik heb
bijvoorbeeld niet door als een houding pijn gaat doen. Qua gevoel heerst er een
soort gevoel van spanning, maar niet één die me overspoelt. De spanning voelt
meer als een dwangbuis die mij vasthoudt en belemmert te bewegen. Ik hoor wat
er gezegd wordt, ik reageer erop, maar ik onthoud er weinig tot niets van. Achteraf
kan ik maar moeilijk en slechts in grote lijnen vertellen wat er besproken is.
Er zijn dan echt stukjes weg. Meestal ben ik dan hartstikke moe. Dat kan
natuurlijk ook liggen aan het spannende onderwerp, maar het zit ook zeker in
het moment van ‘uitgaan’.
De laatste tijd heb ik het eerder door als dit gebeurt. Ik
kan het dan afremmen en weer terug naar de realiteit komen door even een moment
stilte te nemen en me heel sterk te concentreren op mijn lichaam. Met mijn
hoofd schudden of mijn lichaam bewegen helpt ook. Eenmaal ‘uit’ komt er vanzelf
een moment waarop het voorbij gaat, het duurt nooit langer dan een paar minuten
gelukkig.
Waardoor dit precies gebeurt weet ik niet, maar ik vermoed
dat mijn brein mij op zo’n moment probeert te ‘beschermen’ tegen dingen die te
ingewikkeld zijn. Het lijkt wel een beetje een soort kortsluiting in mijn
hersenen. Een beetje uitgaan is een manier van vluchten voor de situatie, niet
door fysiek weg te gaan, maar door mij terug te trekken in mijzelf.
Gelukkig is dit verschijnsel van tijdelijk aard en kom ik er
altijd weer vlot uit. Lastig is het wel, maar stapje bij beetje leer ik er
steeds beter mee omgaan. En op een dag heb ik het niet meer nodig. Op een dag…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten